Het valt te betwijfelen of het volledige oeuvre van de Hamburgse barokcomponist George Philipp Telemann ooit al integraal op plaat gezet is. Telemann componeerde aan een razende vaart zijn hele leven lang, vaak wegens nijpend geldtekort, en dat resulteerde in een oeuvre dat nog enkele malen groter is dan dat van zijn tijdgenoten Johann Sebastian Bach of Antonio Vivaldi. Een aanzienlijk deel van dat oeuvre bestaat uit instrumentale suites, voor steeds wisselende bezetting en het barokensemble Arte dei Suonatori en haar leider Martin Gester brengen hier vijf van zulke suites.
Telemanns suites zijn ontspanningsmuziek in de beste zin van het woord: een opeenvolging van aangenaam klinkende dansen en karakterstukjes, telkens met een variërende instrumentatie en een variërende ritmiek, voorafgegaan door een ouverture. De ouverture is traditioneel het meest uitgewerkte deel van de suite, met een statige introductie en een snel en meerstemmig vervolg.
De 'Völker Ouverture' mag in dit opzicht typerend heten. In de stijl van Rameaus 'Concert des Nations', schildert Telemanns in elk van de dansen van de suite het karakter van een bepaald volk: Ottomanen, Zwitsers, Moskovieten of Portugezen. Twee afzonderlijke 'Concerto Polonois' zijn dan weer volledig gebouwd rond de cadans en melodieën van Poolse Mazurka's, Polka's en Polonaises. Deze stukken betreden een andere wereld dan die van de meer ernstige barokmuziek, of die nu religieus is of seculier, maar het is er eentje die Telemann meesterlijk beheerste.
Voor het bewijs daarvoor hoeft men maar willekeurig enkele delen uit de suites op te zetten. De kortste deeltjes bevatten leuke imitaties en een stevige beheersing van contrapunt. Geen twee stukken zijn gelijklopend, alsof Telemanns inspiratie nooit opdroogde. De 'Ouverture, jointes d'une Suite Tragi-Comique', een feestelijke ouverture met trompetten en pauken, illustreert Telemann als satiricus, met een combinatie van drie muzikaal verklankte 'ziektes', zoals ‘Jicht’, of 'Hypochondrie', gevolgd door Telemanns voorgeschreven genezing, gaande van 'La Dance' tot 'Souffrance Héroique'.
In haar uitvoering toont Arte dei Suonatori veel enthousiasme en energie. De dansen bezitten een opvallend volks karakter: de suite in D, TWV55:D15 bevat een gigue met een bourdonbegeleiding en een zware cadans. De twee Poolse suites klinken met een gelijkaardige eenvoud. De suite in G bijvoorbeeld, opent met een landelijke rondedans en besluit met een robuust 'allegro' dat blaakt van de gezondheid.
De karakterstukjes zijn, wel, karaktervol! 'harlequins' imiteert het houterige van een harlekijnbeweging, in stugge frases in de hobo's en de continuo. 'La Rejouissance' klinkt ook oprecht vreugdevol. 'Les Portugais' uit de 'Völker Ouverture' combineert de statige ritmes van een Franse ouverture met een trots Portugees karakter en opzwepende castagnetten, terwijl 'Les Moscovietes' een verrassend ingetogen en bescheiden rustpunt vorm in de hele suite. Enkel de menuetten bezitten een afgeborstelde, hoofse sfeer, mede dankzij een keuze voor een rustig voortkabbelend tempo.
Sommige van Telemanns suites zijn interessanter dan andere maar deze plaat stelt een boeiende verzameling voor, die Telemann als een componist aan het woord laat die zelden zonder ideeën zat en gratievolle, pretentieloze muziek schreef.
