Stilzitten is een term die niet voorkomt in het woordenboek van Blixa Bargeld. De avantgardist die meer Berlijns is dan Berlijn zelf, heeft de activiteiten met zijn industrieel percussieve band Einstürzende Neubauten even op hold gezet, na dreiging van een nakend faillissement . Afgelopen jaar nog stapte hij in twee totaal diverse muzikale projecten, waarvan ‘Desertshore’ (een project rond de songs van Velvet Underground's Nico) het meest opvallende is. Voor dit derde zijstapje heeft Blixa de handen in elkaar geslagen met de Italiaanse componist en multi-instrumentalist Teho Teardo. Beiden ontmoetten elkaar bij het ontwikkelen van de muzikale onderbouwing van een theaterstuk en dat bleek zo’n goede chemie op te leveren, dat meteen plannen werden gesmeed voor een volwaardig album, ‘Still Smiling’.
Gezien de achtergrond van beide heren, hoeft het niet te verbazen dat deze plaat experimenteel, poëtisch, neoklassiek en vooral erg sfeervol is. De parlando abstracte teksten van Bargeld die met veel intonatie en zijn asgrauwe, verdorde stem moeiteloos Engels, Duits en Italiaans in elkaar laat overvloeien (“ich brauch Chokolat Mousse und Calvados”) zijn een krachtig instrument op zich. Zijn afwisselend fluisteren, scanderen en briesen zijn een toonbeeld van klemtonen leggen. Frasen als “I’m smiling from the bottom of my Fairtrade shoes” blijven dan ook lange tijd in de lucht hangen.
Twaalf keer op rij worden die stukjes pure emotie en poëzie ingekapseld in duistere ritmische spinsels waarin elektronica, metaalpercussie (type Einstürzende Neubauten) en donker strelende melodieën van cello of viool elkaar ontmoeten. Dat zorgt voor een beklijvende, mysterieuze ervaring die de ene keer erg broos en teder overkomt, maar een andere keer vol, overtuigend en zelfs wat bitsig. Vooral wanneer in een drietal songs als ‘Nocturnalie’ het Balanescu Quartet erbij wordt gehaald, gaat het duo voor een weelderig palet. Met zweverige industriële loops,voorzichtige Hammondakkoorden en opwellende digitale golven groeit in dit nummer zelfs een gevoel van hoop, dat subtiel wordt opgesierd met glockenspiel en zacht ploppende bastoetsen.
Op een of andere manier gaat van dit intrigerende avontuur een grote gemoedsrust uit, ook al probeert de lange instrumentale inleiding van ‘Axolotl’ met zijn somber schurende cello en minimalistisch watergeklots een ongemakkelijk gevoel te veroorzaken. Daarvoor zijn zowel veel stiltemomenten, donkergrijs glijdende klankbewegingen als voldoende intieme passages verantwoordelijk.
In de bizarre woordcollages van Bargeld schuilt ook de nodige ernst en filosofie, maar die worden met de nodige humor toegedekt. Enkel al de titel van dit album waarin thema’s van metaaldiefstal tot zelfmoordterrorisme worden uitgepuurd, is met een stevig stuk sarcasme te nemen. De onderliggende dramatische strijkers in een hol ’Buntmetalliebe’ of de ingehouden woede in het naar Silvio Berlusconi vingerwijzende ‘Come Up and See Me’ (“the man who screwed up a whole country”), zitten netjes verwerkt in de tot de verbeelding sprekende, wat morbide totaalbeleving van ‘Still Smiling’.
Dit album is een filmisch, naar de keel grijpend meesterwerk. Zin voor experiment en avontuur is bij beluistering vereist. Interesse in dadaïstische, poëtische muziek is een meerwaarde. Alsof ze het maar uit hun mouw te schudden hebben, presenteren deze twee grootvorsten een broeierige, opvallend toegankelijke plaat waarop het vruchteloos zoeken is naar een moment van zwakte.
