"Iedereen houdt van een gelukkige afloop." "De wereld is in goede handen." "Alles komt terug." De twee snaken van Tears For Fears hebben hun ruzie bijgelegd en hebben de koppen na tien jaar stijf houden weer bij mekaar gestoken om nog eens te musiceren. De immer vrolijke boodschappen hebben het dus gehaald bij Curt Smith en Roland Ozabal en met 'Everybody Loves a Happy Ending' hebben ze anno 2005 opnieuw een pracht van een popplaat in mekaar gestoken die als vanouds eenvoudige liedjes aankleedt met een theatraal spektakel van strijkers, blazers, hoge achtergrondzangen en zomerse elektronica. Toch toont deze plaat een meer volwassen groep die de foutieve deuntjes wat ontgroeid is en meer en meer de gitaar verkiest boven de kitscherige synthesizer.
Wie herinnert zich niet die vrolijke liedjes '(Sowing the) Seeds of Love', 'Woman in Chains' of 'Shout' niet die de jaren '80 zo zorgeloos inkleurden? Er wordt in elk geval veel uit deze succesformule geput in deze nieuwe Tears For Fears plaat. Beatles-eske popnummers plaatsen een arsenaal aan strijkers, holle gitaren en diepe synthesizerdeuntjes tegen hoge piepzangstemmetjes. Twaalf ontroerend mooie, langzame liedjes zitten eenvoudig ineen, maar zijn rijkelijk en warmkleurig gelaagd met zalvende elektronische effecten. Tears For Fears blijft de ultieme studioband. Zo opent deze cd met alle registers open in de titeltrack, om even later weg te glijden in een vrolijk wiegend britpopdeuntje. De speelse eenvoud klinkt alvast door in deze hitgevoelige opener. Helaas faalt het verdere verloop van de plaat in echte singlewaarde, maar de kwaliteit hoeft er verder niet om te liegen. Wat de jongens verder ook niet verleerd zijn, is dat gevoel voor dramatische en wereldverbeterende teksten met frasen als "Nothing seems to matter in this life", "There is a power in the vacuum we are making" of "like the crushing of the waves will be lost in the tide". Deze overvloed aan beeldspraak rijmt vaak met de weelderige productie die achter de schijnbaar gladde popmuziek schuilgaat. De zachte pianoballade 'The Devil' schenkt even een karige verpozing, maar al snel bloeit ook dit nummer open tot een overweldigend gitaargeheel. Enkel in de twee akoestische bonustracks blijkt dat Tears For Fears daadwerkelijk erg solide en sterke nummers schrijft die, zelfs geheel ontmanteld, rotsvast in de schoenen staan.
'Everybody Loves a Happy Ending' is een suikerzoet en fluweelzacht plaatje, maar toch met een grotere volwassenheid dan dat 80's hitgroepje van weleer. De vaak theatrale, maar erg leuke popliedjes op deze cd geven blijk van muzikale onsterfelijkheid, hoewel echte kaskrakers bij deze wel ontbreken. Toch hoeft Tears For Fears zeker niet meer zo lang te aarzelen om een volgende schijf het luchtruim in te zwieren. Dit is anti-terroristenvoer bij uitstek.
Meer over Tears For Fears
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
