Als je uit Berlijn afkomstig bent en je knutselt met computers om eigenzinnige elektronische muziek te maken, ligt de naam 'krautrock' al snel in de mond, waarbij avant-gardisten als Can en Neu de jaren '80 domineerden. Tarwater is echter van een latere generatie muzikale techneuten en is ontstaan in de periode waar Oost en West elkaar na de val van de muur ontmoetten. Het duo vaart in het watertje waar ook To Rococo Rot en Barbara Morgenstern in peddelen. Bernd Jestram en Donald Lippok produceren ondertussen zo'n klein decennium uiterst dromerige pop waarin de zoektocht naar aparte maar luistervriendelijke klankcombinaties centraal staat. Ook op hun achtste plaat, 'Spider Smile', mag aardig wat weggezweefd worden. Nog meer dan bij voorgaande, staat een duister, new wave-achtig sfeertje centraal dat bekrachtigd wordt door de neurotische, half gesproken zang van Jestram. Hierdoor doet Tarwater sterk denken aan een benevelde versie van Underworld.
Het is moeilijk om 'Spider Smile' in een muzikaal hokje te steken. De ene keer gaat het om puur zwevende elektronica, de andere keer om een vrolijk, poppy nummer waarin diverse instrumenten elkaar ontmoeten. Let echter op bij schijnbaar leuke instrumentale passages: alle geluiden zijn afkomstig uit de laptop. Tarwater gaat zoals altijd op zoek naar de perfecte klanken en schuift deze als een dromerige sfeerpuzzel in elkaar. In het prachtige 'Lower Manhattan Pantoum' zorgt dat voor een waanzinnig mooie roes van broeierige ritmen, duistere gitaartapijten en een nazinderende loop van een soort van fluit. Al even psychedelisch is het prachtige 'Witch Park', dat in ware Velvet Underground-stijl tamboerijn, hoog solerende gitaar en een persistent doordravend ritme aanhoudt. In feite is het elf songs lang (een dikke drie kwartier) genieten geblazen op 'Spider Smile'. De ene keer gaat het er al wat minder zwaarmoedig aan toe dan de andere. Zo is het instrumentale 'Roderick Usher' een dartel intermezzo van hobo en klokkenspel, wederom via computer gemanipuleerd. Een loom gevoel, veroorzaakt door monotone zangfrasen en een tapijt van donkere, wervelende elektronica, overheerst echter de cd. Misschien dat een uitschieter als 'Arkestra' met cirkelende zang en enkele vage ritmen een iets te sober minpuntje vormt, maar dat is al snel rechtgezet. Bij elk ander nummer valt immers voldoende te beleven dankzij intrigerende elektronische geluidjes die voor een apart sfeertje zorgen: van het lounge gevoel van 'A Marriage in Belmont' tot het zwoele, sensuele 'Sweet Home under Sweet Clouds'.
Een echt wonder is het niet: dit nieuwe plaatje van Tarwater is wederom een kleine parel. Enkel al omwille van zijn elektronische subtiliteit en heerlijke sfeer is dit een luisterplaat om intiem te koesteren. Minimaal en maximaal, computer en instrumenten, zang en sfeer zitten op zo'n mooie manier in elkaar gevlochten, dat 'Spider Smile' met gemak de tand des tijds kan doorstaan. Een gedachte aan hoe Amerika zou moeten zijn ligt ergens als verhaal achter deze plaat, maar dat doet weinig ter zake.
Meer over Tarwater
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
