Het Leuvense Tannhauser houdt niet van stil zitten, zoveel is duidelijk. Op goed drie jaar tijd werd een ep uitgebracht, een eigen studio gemaakt en een volledig album op de wereld losgelaten. Terwijl nu de plannen rijpen voor een tweede langspeler, wordt daar nog een elpeetje aan toegevoegd die ook nog eens een herwerking bevat van de liedjes van het eerste schijfje. Zo is de ‘September’ ep samen met de remake van de ‘Almost’ ep toch nog goed voor negen tracks vol zweverige, sfeervolle wavepop.
Het kwartet heeft zijn invloeden nooit onder stoelen of banken gestoken. De voorliefde voor stevige shoegazergitaren van My Bloody Valentine heeft plaats gemaakt voor dromerige, lome indiemuziek uit de jaren’90 (Cocteau Twins, Slowdive). Schemerige songs met een zware baslijn en glijdende keypartijen worden keurig opgefrist door de ijle zang van nieuwkomer Fé Verdievel (die de vergelijking met Liz Fraser van Cocteau Twins staande houdt) en luchtige elektronische accentjes. Zo bevat de afsluiter van de nieuwe ep, ‘Fear Prudence’, een uitglijder van heerlijk om elkaar tollende elementen als aah-zang, flangergitaar en zelfs dwarsfluit.
Het is overigens heel duidelijk dat Tannhauser een mooie muzikale groei heeft meegemaakt. Frontman Eric de Dijn heeft een vocaal stapje opzij gezet om als backing de feeërieke klanken van Verdievel te ondersteunen, wat tot een hemelse tweestemmigheid leidt. De homogeen zwevende wavesongs van weleer hebben trouwens een veel grotere diepgang gekregen dankzij een veelgelaagde deken van zowel zwartgallige tonen als lentefrisse geluiden zoals belletjes, pianoriedeltjes of elfachtige halo’s. Helaas mist een goede producer om die deken ook optimaal in elkaar te weven, zodat de mooi uitgewerkte muzikale partijen nog een beetje los van elkaar blijven staan.
De psychedelische shoegaze-gitaarmuur die op de oudere nummers prominent aanwezig is (en erg te genieten is in een knoert van een song als ‘The Idiot’), heeft plaats gemaakt voor dromerige synthesizers en meanderende echolandschappen. Toch heeft Tannhauser beide elpees mooi naar elkaar toe laten groeien, juist door oude nummers opnieuw te bewerken. Zo komen de negen tracks op deze cd als een solide geheel over, een die de luisteraar elke luisterbeurt meer naar het nekvel grijpt en die een mooi nieuw hoofdstuk opent in de collectie van liefhebbers van die jaren’90 popwave sound.
