Laat het de verdienste zijn van Tinariwen dat de jonge Touareg-band Tamikrest wereldwijd zo veel bijval oogst. Net als zijn voorbeelden, gaat deze zevenkoppige Malinese groep ook de uitdaging aan om traditionele Afrikaanse klanken te vermengen met in Europa meer populaire en vertrouwde ingrediënten. Een ontmoeting enkele jaren geleden met Dirtmusic, een miskend gitaartrio met ondermeer Chris Brokaw van Codeïne en Chris Eckman van The Walkabouts in de rangen, heeft geleid tot een intense vriendschap, gezamenlijk toeren en deze leuke muzikale mengelmoes. Het artistieke initiatief en de trekkracht bij Tamikrest ligt geheel bij frontman Ousmane ag Mossa, die niet enkel verantwoordelijk is voor de
politiek geladen teksten in de nomadentaal Tamasheq, maar ook de volledige arrangementen en songs geschreven heeft.
De muziek die Tamikrest maakt is onwaarschijnlijk aanstekelijk. Een melodieus erg rijke samensmelting van woestijnblues, psychedelisch gitaarwerk en reggaeritmen wordt helemaal traditioneel ingekleurd met handgeklap en rondedansritmen, ”lilililili”-kreten en meerstemmige samenzang. De zweverige, vibrato stem van voorzanger ag Mossa zorgt dankzij vrij monotone lijnen verder voor een extra bezwerend accentje. Denk aan de sfeer van een kampvuur, lemen hutjes en een inheemse Afrikaanse stam die zichzelf in trance danst, maar dan met de begeleiding van een moderne woestijnbluesband met subtiele ritmesectie, eindeloos wervelend elektrisch gitaarspel en een warme, groovy bas. Tamikrest neemt het beste van twee werelden en zorgt zo voor mantra’s van pure, uitbundige feestvreugde.
Maar het kan ook anders. ‘Aratane n’ Adagh’ is een intieme en serene, maar muzikaal erg punctuele fluisterballade waarin voorzichtig gestreelde conga’s en het ontroerend mooie gitaarspel van Mossa ag Borayba de enige instrumentale smaakmakers zijn. Op die manier combineert deze elf liedjes tellende plaat ook nog eens uitbundigheid met intense, emotionele ingetogenheid. Beginnen met een feestje, een gevoelsgeladen verpozing halverwege en eindigen met enkele fijne muzikale krachttoeren: ‘Adagh’ maakt zijn verhaal mooi af. Enkel de titeltrack, een met slide en reverb doordrenkte, meeslepende bluesballade, lijkt deze lijn grappig genoeg niet te volgen. Maar Tamikrest weet met dit eigenste Massive Attack-moment zo de ziel te beroeren, dat dit buitenbeentje weinig storend kan genoemd worden.
Tamikrest weet met dit album niet enkel zijn smeekbede naar vrede onder de verschillende touaregstammen muzikaal sterk te vertolken, maar giet dat ook nog eens in een waanzinnig toegankelijke en smakelijke culturele cocktail. Het is een beetje zonde dat deze plaat op het einde uitsterft, maar in feite is maar één reactie bij dit muzikale werk geschikt: whaaauw! Het lijdt dan ook geen twijfel dat ‘Adagh’ in tijden waarin iedereen in deze regionen opnieuw snakt naar een heerlijk warme zomer, hier aangenaam zal onthaald worden. Spoedig houdt deze muzikale woestijnkaravaan halt in West-Europese regionen: mis hem vooral niet!
Meer over Tamikrest
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
