Zo gepast als de nazinderende haakjes in de naam Sunn O))) zijn, zo klopt ook het uitroepingsteken achter Talibam! Als drummer Kevin Shea en keyboardspeler Matt Mottel iets doen, dan doen ze dat immers energiek en erg goed hoorbaar. Voor deze lp kreeg het duo daarvoor de hulp van de al even gretige Britse saxofonist Alan Wilkinson, wat resulteert in een album zonder handrem, achteruitkijkspiegel of pinkers: wie niet weg is, is gezien.
Voor fijngevoelige onderlinge communicatie moeten luisteraars niet aankloppen bij ‘Dem Ol’ Apple Pie Melodies’. Hoewel Mottel en Wilkinson hier en daar even wat korte bewegingen uitwisselen (vaak beperkt tot een fladderende beweging), ligt de waarde van het drietal vooral in de ellenlange spanningsbogen. Van begin tot einde zijn de vijf nummers (vier op de ene kant, een extra lange lap op de andere) eenrichtingsverkeer naar telkens meer. Verpulverend luid wordt het nooit, maar de intensiteit is op sommige momenten veel om uit te zitten tijdens een avondlijke luisterbeurt. Ondanks deze high energy benadering en vooral de onderlinge contrasten wanneer de muzikanten samenspelen (Mottel schrikt er niet voor terug om plots melodisch te gaan wanneer zijn collega’s er extra de pees op leggen), klinkt het trio opvallend compact.
In opener ‘Let’s go Hang Out in Tesco’ beginnen Wilkinson en Mottel (wiens synthesizer klinkt als een tokkelende gitaar, later basgitaar) met wat een melodische meditatie op een onbestaand thema zou kunnen zijn. Wanneer Shea totaal vrij van enig metrum binnenvalt, begint een opbouw van intensiteit. Niet ostentatief of stapsgewijs, maar zo geleidelijk aan en bijna onopvallend dat de track meer iets heeft van een afvallingskoers waarbij de drie elkaar opfokken en niemand de rol durft lossen. Het is dan ook bijzonder spijtig dat een dergelijke knappe ontwikkeling afgebroken moet worden met een fantasieloze fade out.
In ‘4 Circumcised Blokes in a Car / Space Tits’ verloopt de opbouw gelijkaardig, al lijken de drie hier elkaar wat meer af te katten, als een stel kibbelende oude wijven. Met Wilkinson op baritonsax en Mottel die voor orgelklanken kiest, is de klankwereld toch ook weer heel anders dan bij het eerste stuk. Het grootste contrast is echter voor ‘Do You Eat Roadkill’ dat opgebouwd is uit zachtere, eerder kleine geluiden. De pruttelklanken van de sax, de spacy elektronica en de tingelende en echoënde pianoklanken vormen hier meer een mozaïek dan een strooptocht naar de grote climax.
Het melodische van het begin keert terug in het langere ‘Obamalamadingdong’, waar het trio in verschillende gedaanten kruipt zonder dat er scherpe breuken ontstaan. Mottel en Wilkinson cirkelen rond elkaar als twee judoka’s op zoek naar een zwak punt in elkaars dekking. Shea zet met een roffel de spanningsopbouw in, waarna de muziek terug een constante stroom wordt die passeert langs repetitieve keyboardlijnen, traag omhoogschuivende trillerklanken, noise als van een gitaar met serieus wat distortion, virtuoze melodische passages en een rauw freakende Wilkinson die – na even weg geweest te zijn – de definitieve climax oproept. Als uit het niets gooien de drie er plots samen het blok op alsof het nu wel genoeg en goed geweest is. En dat is het inderdaad.
