Een nieuwe release op Carpark Records en nog wel eentje met een dvd erbij, dat kan niet slecht zijn. En jawel, Takagi Masakatsu brengt sensuele elektronica op de dvd vergezeld van monotone, maar precies bijgewerkte en gemonteerde beelden. Zorgvuldige melodieën en compositie plus uitgekiende 'clicks and cuts' onderbouwen de sensualiteit Journal for People is zo een wonderbarlijke droomreis voor de genietende elctronikaliefhebber.
Takagi Masakatsu genoot een opleiding als klassiek pianist en dat hoor je. Sommige nummers zijn haast puur piano, maar meestal speelt de piano de rol van rode draad op de achtergrond doorheen een nummer. Meestal twinkelt Takagi's piano of keyboard zachte, kinderlijke melodieën à la Brian Eno in zijn ambientperiode. Maar een andere grote naam die om de hoek komt kijken is Steve Reich. Vooral het nummer 'birdland' herinnert aan deze grootmeester met een repetitieve, doch zachtjes evoluerende pianolijn. Het bedje van genkipt synthgezoem is on-Reich, maar haakt wel prachtig in op de piano. 'aqua' kan dan weer als beste voorbeeld gelden voor de minimale Enobenadering. Een vrolijk zweverige melodie waarbije de meeste noten een volledige seconde mogen doorgalmen. Twee lijnen watergeplens doorheen de stereo en een occasionele klik verdrijven het pure minimalisme om weer te komen tot een harmonisch geheel. Die vrouwenstem komt in 'wonderland' nog een sterug, maar dan in een veelvoud van zichzelf. De cd begint echter wel met een gitaar en een stuk hectischer dan de beschrijvingen hierboven doen vermoeden. 'uter 1' inserteert zwaar geknipte snaaraanslagen met bij tijden hevig donker electronisch geronk en gesuis. 'Uter 2' is het donkerste nummer van het stuk, maar de duisternis wordt mooit gecontrasteerd met een bescheiden, schoorvoetend pianolijntje dat uiteindelijk ook overwint en het nummer afsluit. Het volgende nummer 'piano' brengt een nieuwe verrassing: een vrouwenstem (sopraan) die haast aarzelend aangehouden noten zingt van telkens twee seconden. Wederom vergezeld van een lieflijke elctronicabasis en onopvallende klikjes. Speciale aandacht verdient ook het trio 'ketle 1', 'ketle 2' en jawel: 'ketle 3'. De eerste is een voortdurende herhaling van kort geknipte en geplakte ambienttonen. 'ketle 2' gooit midden in de cd even alle remmen los: ritmisch geklik met een diep weggemoffelde lome beat, overgoten met een zomerse harmonie. 'ketle 3' slaat de luisteraar opnieuw om de oren en wel met een ingehouden, asymmetrisch accordeonspel. Het volgende 'birdland' wordt ook nog vereerd door de accordeonaanwezigheid, maar nu meer vergroeit in de gehele compositie.
De cd en deze bespreking sluit af met 'light song'. Vijf seconden stilte en dan: een kinderstem die met 'lalalala' een eenvoudig melodietje zingt aan de piano die twee keer zes akkoorden speelt en de overgangen tussen refrein en strofe. Heel zachtje op de achtergrond horen we lachende kinderen in een speeltuin. Slaap zacht.
Ook de dvd sluit af met dit kinderliedje, wel in een verkorte versie en onder de naam 'light park #3'. Waar 'light song' het eenvoudigste liedje van de cd was, is 'light park #3' de meest bewerkte clip van de dvd. 3 kindjes die eerst tegen een achtergrond geplaatst worden van wit vuurwerk en zwarte lucht, daarna tegen een grone berg met fel (bij)gekleurde bloemtjes ervoor. De overige clips zijn veel eenvoudiger van opzet. Vaak zien we maar één beeld dat steeds wel ontwricht wordt door een knip-en-plakmontage van andere perspectieven op hetzelfde, door hele stukken beeld weg te gommen of te vervagen. De meest minimalistische video is wel 'ketle' bij het nummer 'ketle 1'. Tegen een blauwe en appelblauwzeegroene achtergrond bewegen waterdruppels en -slierten schokkend voort. Het beeld staat een fractie van een seconde stil, steeds als er in het nummer ook even gehaperd wordt. Het waterthema loopt door in de volgende clip 'aqua' waar het watergekletter gevisualiseerd wordt door groene onderwaterwaterbelletjes waar even later een hand en been doorheen zweeft. Op het einde blijken deze lichaamsdelen toe te behoren aan een vrouw in blauw badpak met een wit T-shirt erover. Ook hier weer een gekapte montage van soms close ups, dan weer veel en dan weer weinig bubbels. Overbelichting maakt de gezichten van de kinderen onerkenbaar in 'baraisou' (op het nummer 'waltz') en van de schaatsers op de schaatsbaan in 'pia #12' (nummer: 'piano'). Een eervolle vermelding voor het draaierige 'light park #2' over ht nummer 'j.f.p.'. We zien een ouderwetse draaimolen van eenpersoonszitjes die met lange kettingen aan het dak zijn bevestigd. Sommige stoeltjes zijn bezet, de meeste niet. De molen, stoeltje en passagiers zijn allemaal monotoon wit, maar wel fel, discowit met een blauwachtige millimeter glans errond. Dit alles tegen een nachtblauwe achtergrond. Het is alsof je afwisselend onder de rondvliegende stoeltjes staat en ligt, een ronddraaiende spiegelbol uit het echte leven gegrepen. Al bij al zijn de beeldencollages iets eenvoudiger opgevat dan de magische, organische structuur van de nummers die ze verbeelden. De muziek primeert, de beelden zijn een leuk en integer toemaatje.
Meer over Takagi Masakatsu
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
