De titel van de debuutcd van het Welsh-Finse trio Taith zegt het al: traditionele muziek is voor deze muzikanten niet uitsluitend een zaak van het verleden. Dit album bevat dan ook traditionele en nieuw gecomponeerde volksmuziek: nu eens idyllisch en sprookjesachtig, dan weer ritueel, duister of met een mysterieus randje, maar steeds verfijnd. Hier en daar lijken ze te flirten met foute '70s behangmuziek, maar de bescheidenheid en de daarmee samenhangende eerlijkheid houden ook deze momenten aan de gezonde muzikale kant. Ook de voorzichtig gebruikte overdubs breken de authentieke sfeer niet. Wie ze wil horen moet al echt luisteren. Van zware orkestraties of sonische showelementen is hoegenaamd geen sprake.
Centraal en extra opvallend in het geluid van het trio is de kantele van de enige Fin in het gezelschap: Timo Väänänen. Het delicate geluid klinkt nu eens als een waterval, dan weer als een fonkelende melodie die de muziek, met kleine schitteringen, van een aureooltje voorziet. Met de klassieke gitaar van Dylan Fowler en de viols (voorlopers van de klassieke strijkers) of de crwth van Gillian Stevens heeft het trio een vaak homogene snaarbezetting. Dit komt het groepsgeluid ten goede, maar laat tegelijk ook de kans aan de individuele instrumenten om herkenbaar te blijven. De occasionele vocale bijdrages van Fowler zijn daarenboven woordloos, zodat het instrumentale karakter van de muziek bewaard blijft.
De meeste tracks op 'Now & Then' zijn eerder eenvoudig van opzet. Het openende 'Syämmestäin' is zelfs gebaseerd op één, steeds herhaalde melodie. Door deze steeds van setting te laten veranderen (veranderende instrumentatie, harmonisatie en arrangement) plooit de muziek rustig open, waardoor deze kan blijven boeien. Op andere momenten gaat de groep iets verder en lijkt de melodie verzonken in de begeleiding, waardoor de luisteraar weer aan het "werk" gezet wordt om de melodie uit de klank te horen, of beter, te voelen. In de door de muzikanten zelf geschreven composities wordt het traditionele wat uitgerekt door persoonlijke compositorische elementen. 'Nereem' heeft zo een wat dikkere harmonie en krijgt duidelijke, metrische accenten mee. Het resultaat is een donkerdere drive die, indien luider en dreigender gespeeld, de basis voor een gothic song zou kunnen vormen. In 'Virsi' zijn de samenklanken dan weer eerder van een jazzy popnatuur, zonder dat de muziek daarvoor echter de traditionele sfeer moet verlaten. Dit geldt zeker ook voor 'Dâwns Timo' dat qua niet-folkeigen invloeden het verst gaat. Het stuk is geschreven in een hoekige, asymmetrische maatsoort, maar bewaart desondanks de poppy folksensibiliteit van iemand als Nick Drake. In de ontwikkeling van het stuk passeert de muziek rakelings lang flamenco en gaat Väänäns kantele klinken als een stevig aangeslagen, modern klavecimbel. Naar het einde toe ontwikkelt zich tenslotte een rituele drive die qua heftigheid één van de climaxen van 'Now & Then' vormt.
Voor het geweld dat hier even de neus aan het venster steekt, moet 'Now & Then' echter niet beluisterd worden. Voor het verfijnde borduurwerk met melodieën en klankkleuren daarentegen wel.
Meer over Taith
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
