Olympische Spelen te Mexico, 1968: een klein blank mannetje genaamd Guy Fosbury doet de wereld versteld staan door zich plots achterwaarts over de hoogspringlat te gooien en zo een nieuw wereldrecord op zijn naam te schrijven. De Fosbury Flop is, net als het onderwerp nu voor de titel van deze nieuwe Tahiti 80 plaat, een feit. Het eerste is inmiddels een groot succesverhaal geworden, iets wat van deze cd nog maar af te wachten valt. Voor zijn derde plaatje heeft dit Franse viertal de hulp ingeroepen van erg hippe en gerenommeerde producers en die hebben duidelijk hun stempel gedrukt. Het eindresultaat is erg vlotte en gladde popmuziek die minder kitscherig uitstraalt dan de twee voorgaande langspelers van deze groep, maar meer aanleuning zoekt bij lounge en r&b.
Tahiti 80 blijft natuurlijk garant staan voor vrolijke, Franse nonchalance. Hoge stemmetjespop met dartele ritmes, straalzachte strijkers en vrolijke toetsenpartijtjes fleuren steevast de veertien nummers op 'Fosbury' op. Echt gek, dwaas of opvallend wordt het echter nooit. Tahiti 80 lijkt meer volwassen te zijn geworden en blijft mooi binnen de lijntjes, al zijn die wel erg kleurrijk getekend. Het is echter die haast nichterige samenzang die samen met de bewust foute moogdeuntjes zorgt voor een uiterst kitscherig jaren '80 gehalte en dat blijft de band wel enigszins sieren. De inbreng van Neal Pogue (Outkast) en Serban Ghenea (NERD) wordt overigens niet onder stoelen of banken gestoken. Zo zou 'Something About You Girl' niet enkel qua titel, maar ook qua gevoel en soul gerust op de laatste plaat van het NERD trio kunnen staan. Een duet met de inmiddels wat vergeten souldiva Linda Lewis ('Your Love Shines') trekt die lijn nog een stuk door. Toch verliest Thaiti 80 zich niet al te hard in r&b invloeden en blijven songs als opener 'Big Day' of het britpop-achtige 'Matter of Time' van die onschuldige, plastieken popsongs. Fluisterende nepstemmetjes op dartele toetsenpartijen en een klotsende breakbeat geven in het voortreffelijke 'Changes' aan dat ook de energie en creativiteit zeker niet ingedijkt is, hoewel de algemene uitstraling van 'Fosbury' iets té glad en onopvallend is. Zelfs het door acidgrooves aangewakkerde 'What Next' wil met zijn vette moogtonen aanvankelijk maar niet overtuigen, een oordeel dat toch een drietal luisterbeurten nodig heeft om bijgeschroefd te worden. De details van deze cd zitten erg goed verscholen en komen enkel na een intense luisterbeurt langzaam naar boven, waardoor deze muziek blijft zweven tussen vergankelijke oppervlakkigheid en spitsvondige diepgang. De titel van afsluiter 'Empty and Amused' geeft misschien nog het beste aan wat met dit plaatje dient te gebeuren: leegmaken die geest en vrolijk, zorgeloos amuseren. Dat heeft Tahiti 80 toch allicht gedaan bij het maken van deze plaat.
Één ding kan deze groep zeker niet verweten worden: deze heren blijven niet ter plaatse trappelen. Door een brug te slaan naar r&b en soul en de ritmes en dance-invloeden meer in de verf te zetten, is hun muziek nóg luchtiger geworden. Zo schijnt althans, want de subtiliteit die op dit plaatje aan de dag wordt gelegd, getuigt van een opperste balans. Hopelijk zijn er voldoende aandachtige en bereidwillige luisteraars om dit te ontdekken. Dansen is mogelijk, maar zeker niet evident.
Meer over Tahiti 80
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
