Van bij de stevige inzet van het openingsnummer 'Dislectically Divided' wordt duidelijk waar t-unit7 voor staat. De groepssound is krachtig, maar niet verpletterend, en de arrangementen zijn uitgewerkt zonder te focussen op de allerkleinste details. Spilfiguur van de groep is saxofonist Tom Van Dyck (o.a. Saxkartel) die zich voor deze band omringde met drie extra blazers en een viriele ritmesectie. Het gebruik van elektrische bas en Fender Rhodes (naast piano) geeft de groep een eigen geluid. De deur naar een funky sound wordt door Van Dyck echter dichtgehouden. Slappende bassen en poppy grooves zijn niet aan de orde, met een kleine uitzondering voor de lome drive van 'The Chase'. Het overgrote deel van de cd is dan ook gevuld met stevige, swingende jazz die mooi naast de cliché's loopt.
Dat t-unit7 de band van Tom Van Dyck blijft, is op de eerste plaats te danken aan zijn eigen knappe composities en arrangementen. De aanstekelijke thema's worden knap verwerkt, waarbij goed hoorbaar is dat Van Dyck vertrouwd is met het schrijven voor een grotere bezetting. Meer dan eens schrijft hij in een big bandidioom waarbij de partijen van de blazers niet individueel, maar in secties gedacht worden. Dat hij klanken ook subtiel kan aanwenden bewijzen het titelnummer (een perfecte symbiose van Fender Rhodes en altsax) en 'We'll Get There' waar gedempte trompet en fluit extra kleur geven aan de struinende compositie.
Voor 'Spring-Waltz' gaat Van Dyck net iets verder en bedt hij het thema mooi in tussen de andere blazers. Wanneer die blazers ook onder de verschillende solisten opduiken, tillen ze de muziek mooi op. Vooral saxofonist Fred Delplancq schuift op zo'n moment vlot mee, waardoor de composities in het vaarwater van het betere, klassieke Blue Note werk belanden. Ook het afsluitende 'Serendipity' (een compositie van bassist Mark Haanstra) is een lust voor het oor met de mysterieuze en delicate basharmonieken en de gestapelde, klokachtige blazers.
Jammer genoeg zijn niet alle tracks even geslaagd. De standard 'Bewitched, Bothered & Bewildered' krijgt een minder geïnspireerd arrangement mee, waarbij de balans tussen de verschillende muzikanten heel onevenwichtig klinkt. Herman Pardons zelfstandige drumpartij klinkt onhandig en krijgt geen voet aan de grond zoals hij dat wel realiseert met zijn stevig gekookte en prikkelende swingdrives in de andere tracks. Trombonist Andreas Schickentanz functioneert mooi in het geheel, maar kan in 'Spring-Waltz' en 'We'll Get There' solistisch geen vuist maken en klinkt eerder aarzelend. Daar tegenover staan echter bijzonder gretige improvisatoren als Fred Delplancq, trompettist Michel Paré en pianist Ewout Pierreux. Vooral deze laatste is niet te houden en bouwt een geweldige spanning op zonder naar dynamische contrasten te moeten grijpen. De manier waarop hij ellenlange zinnen maakt door de frases net niet helemaal neer te leggen, is een geweldige bonus voor t-unit7 en het aantrekkelijke album 'The Wind's Caress'.
Meer over t-unit7
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
