Sync24

Zowel met onder Sync24 als met zijn andere projectnaam Carbon Based Lifeforms gaat de Zweedse elektronicacomponist Daniel Segerstad steevast op zoek naar pure, zuivere sfeerambient. Warme, melancholische klanken en een goed gevoel staan centraal. Sync24 duikt echter iets meer in de wereld van cyberklanken, acidtunes en psychedelisch futurisme, zo blijkt ook uit de tweede langspeler ‘[Comfortable Void]’. En daar weet het Franse Ultimae Records prima raad mee.

Dit album met nogal verraderlijke titel (echt luchtledig klinkt dit niet), is een indrukwekkende reis naar verre werelden en melkwegstelsels. Hoge ambientsferen en diep pulserende bassen vormen een groot ruimtelijk contrast, dat middenin opgevuld wordt met een fonkelende rijkdom van de meest hippe digitale klanken. Sync24 houdt zowel het ritme als de evolutie binnen zijn breed ingekleurde muziek echter gezapig. Hoewel een aantal futuristische bubbels en draai-effecten in de man zijn klankenspectrum richting trance en goa neigen, respecteert de Zweed dus de rustige uitstraling van ambientmuziek.

De eerste van de tien tracks op deze plaat, zijn tevens de meest expliciete. Met de titelsong voorop, vormen expliciete breakbeats of triphopritmen de katalysator die enkele minuten van diep borrelende sfeerklanken plots tot een meer verheven niveau trekt. Een ronkende loop vult aan en laat het eerste nummer evolueren tot een traag wentelend rad vol verschillende digitale puzzelstukjes: een stuk pure fantasie en indrukwekkend Ableton-sporengeknutsel. ‘Inadvertent’ duikt al even diep met veel echo, maar pompende bassen, sissende sfeerlagen en een mist van feedback zorgen hier voor een erg breed klankspectrum. Het nummer, met zijn zes minuten en een half bij de kortste op deze plaat, barst mooi open in een fonkelspektakel van psychedelische bubbels en heldere kraakritmen. Dit is ambient van topniveau.

Het avontuur van permanente verwondering, onophoudelijke evolutie met de meest blitse geluiden en de trip in wonderland bezinkt echter na een half uurtje. De bijna overdadige magie wordt weggezogen uit een nogal terneergeslagen ‘1N50MN14’: het eerste verpozingmoment dat meer onderhuidse energie en dynamiek kent maar met zijn tikkend ritme en droge basstompen vrij nuchter overkomt. Even later doet ook ‘Sequor’ het wat soberder. Het nummer wordt vormgegeven door warme aanslagen van de akoestische gitaar met veel resonantie en ver weggetrokken zindersferen. Meer dan ooit wordt een hoofdtelefoon noodzakelijk, want de beweging die in de verre diepte plaatsvindt, is boeiend maar ook bijna onmerkbaar. Stilaan penetreren ook hier meer cyberklanken door, maar het geheel blijft toch keurig met de voetjes op de grond.

De fantasie die Sync24 in zijn muziek legt, is grenzeloos. Er liggen vijf jaar tussen deze plaat en het debuut, maar die zijn goed besteed aan een zoektocht naar perfectie. Het is misschien een beetje zonde dat dit album naar het einde toe wat aan kracht verliest: een live edit van ‘Wake’ staat nogal dromerig en ongemakkelijk tussen de overige hoogtechnologische studiosongs. Van de andere kant, is het niet moeilijk te blijven luisteren naar ‘[Comfortable Void]’ en er zelf een eigen verhaallijn rond te verzinnen.