De eerste cd van het Sylvie Courvoisier – Mark Feldman Quartet, ‘To Fly To Steal’ uit 2010, was geen onverdeeld succes. Hoewel een meer dan degelijk album, kreunde de plaat onder het gewicht van de hoge verwachtingen. Eerdere samenwerkingen tussen de Zwitserse pianiste en de Amerikaanse violist hadden namelijk al fraaie cd’s opgeleverd en ‘To Fly To Steal’ (opgenomen met een absoluut topensemble met daarin ook bassist Thomas Morgan en percussionist Gerry Hemingway) zou bijgevolg zo kunnen aansluiten in dat rijtje. Het kwartet haalde op die plaat echter zelden het verhoopte niveau en teerde vooral op de individuele klasse. Een jaar en enkele Europese tournees later is dat wel even anders, zo blijkt uit de tweede worp van het Sylvie Courvoisier – Mark Feldman Quartet, ‘Hôtel du Nord’.
Van een (h)echte groep kon men op ‘To Fly To Steal’ nog niet spreken. De technische bagage van de betrokken musici zorgde dan wel voor flitsende momenten in de uitgeschreven passages, maar voor de rest waren er vier individuen aan het werk. Op dat vlak is het kwartet duidelijk geëvolueerd. ‘Hôtel du Nord’ is veel meer dan zijn voorganger het resultaat van musiceren op intuïtie en wederzijds vertrouwen. Millimeterwerk in unisono of ingewikkelde thematisch kronkels leggen bijvoorbeeld minder gewicht in de schaal. Al wekken de openingsmaten van het eerste stuk (tevens de titeltrack) aanvankelijk een andere indruk. Op het korte motief van Feldman en Morgan volgt echter een contrabassolo, waarna met viool en piano nieuwe elementen worden toegevoegd. De schijnbaar onophoudelijk stijgende reeks pianonoten (een handig effect door linker- en rechterhand in twee maten verschil telkens dezelfde sequentie te laten spelen) die dan zijn intrede doet, vormt het belangrijkste element van het openingsnummer. Het unisono-motief van viool en contrabas wordt daarover in verschillende vormen geschraagd, goed voor bijna tien minuten beheerste dreiging.
Soms wekt het viertal de schijn als los zand aan elkaar te hangen, maar niets is minder waar. De manier waarop het kwartet in ‘Dunes’ uit het niets in een chaotische maar pakkende harmonie samenkomt en vervolgens terug uit elkaar valt, zegt wat dat betreft genoeg. Gedempte noten, inside piano en percussieve effecten worden heel natuurlijk getransformeerd tot lange, gemeenschappelijke uithalen die echter meteen stollen en verruigen. ‘Dunes’ is een stuk van contrasten: starten en stoppen, inhouden en voluit gaan, ritmische agressie en lyrische tederheid, de luisteraar wordt voortdurend van hier naar daar geslingerd. Nochtans legt de groep op deze plaat ook een grote klemtoon op steeds terugkerende patronen, zoals in de titeltrack. De manier waarop het kwartet daarin minutenlang afbouwt na een vroege climax, geeft blijk van een verbluffend dynamisch bereik.
Op de vorige plaat stonden stukken met een compositorische basis en groepsimprovisaties nog kriskras door elkaar maar hier worden ze strikt gescheiden. Aan ‘Little Mortise’, de eerste van drie improvisaties die de plaat afsluiten, is het daarom wat wennen. Aanvankelijk weerklinkt er slechts gekreun van snaren allerhande, maar wanneer Feldman enkele minuten in het stuk meer melodisch te werk gaat komt er een schitterend miniatuurtje tot stand. Courvoisier zorgt daarbij voor een soort prepared piano-klank (maar dan de light-versie) terwijl Hemingway al schrapend de cimbalen laat fluiten.
Elk van de zeven tracks is van weergaloos niveau en allen hebben ze een heel eigen karakter. Zo dobbert ‘Plan A’ rond op drie aanstekelijke, lichtvoetige pianoakkoorden die ritmisch tegendraads worden geplaatst en krijgt het geïmproviseerde ‘Inceptions’ vaart door een partijtje swingende freebop. Deze plaat is subliem tot in de kleinste vezels en het is dan ook zo klaar als een klontje dat ‘Hôtel du Nord’ zijn voorganger op alle vlakken overklast. Het Sylvie Courvoisier – Mark Feldman Quartet reserveert zich op die manier al vroeg in het jaar een plaatsje in de eindejaarslijstjes. Benieuwd wie hier nog aan gaat kunnen tippen in 2011.
