Sybreed staat voor Synthetic Breed en deze term is een perfecte metafoor voor het geluid van deze Zwitserse band: op hun debuut 'Slave Design' werd al een mooie, interessante mix geboden van electronische/industrial metal, extreem metaal, atmosferische en melodische metal. Alleen dat Sybreed hun bandnaam nu volledig waarmaakt op opvolger 'Antares' (de helderste ster in het sterrenbeeld Schorpioen en tevens één van de helderste aan de hemel): de donkere, ontroerend koude en futuristische kanten van de band zijn uitgediept alsook extremere-, melodieuze-, death- en black metalkanten.
'Emma-0' opent de plaat perfect: een kolkende sample van gitaren en electronics leidt een catchy, zware Meshuggah-riff (met de typische stop-and-go polyritmische aanpak) in, waarna het nog pakkendere, koude refrein openbloeit. Een leuk weetje aan 'Antares' is dat zanger Benjamin, gitarist Drop en bassist Burn konden rekenen op de sessiedrums van Dirk Verbeuren (Soilwork, Scarve, Yyrkoon, sessie voor Aborted): het slagwerk van Verbeuren blinkt hier en daar super uit met de nodige fills, in de hypersnelle partijen. Het beste voorbeeld hiervan is het nummer 'Dynamic', dat ook een van de meest diverse van de plaat is (ook al varieert 'Antares' echt veel met als basis industrial metal): een logge gitaarriff zet in, waarna een razende black metalpassage met blastbeats en keyboards uitbarst, gevolgd door een zalige Meshuggah-partij. De strofe draagt veel gitaargehak in zich mee, waarna de black metalpartij weer wordt aangehaald op een verbazend passende catchy manier. Na vier minuten gehak en gespook gaat het nummer in de laatste twee minuten over in een atmosferische, prachtige passage waar zanger Benjamin zijn tragisch klinkende en hemelheldere vocalen aanhaalt: de man vermeldt niet voor niets op de website van Sybreed een nu-wavefanaat te zijn. Hoe zit het dan met de rest van zijn stembereik? Heel goed, de man schreeuwt, brult met een strot als Burton C. Bell (Fear Factory) en doet dat vooral, zoals Bell, met heel veel gevoel, eigen identiteit en kracht. De riffs van gitarist Drop lijken op het eerste zicht noch moeilijk noch te gemakkelijk, maar het is hier en daar dat de man lekker uithaalt met wat snel melodieus gerag, bijvoorbeeld op het mooie, extreme en catchy 'Ego Bypass Generator', waar in het refrein vooral Benjamins zang uitblinkt. De black- en deathinvloeden bevinden zich echter niet alleen in het rifffestijn 'Dynamic', maar ook in een belangrijke partij van 'Emma 0', het donkere maar tragische 'Permafrost' en het slepende, brutale einde van 'Twelve Tons Gravity'. Op dit nummer vinden we zelfs zalige drum 'n bassinvloeden terug, alsook op de supermeeslepende soundscape 'Neurodrive'. Van titels gesproken, lyrisch gezien schrijft Benjamin de teksten perfect naargelang het ritme en humeur van de songs: die gaan meestal over donkerte, wraak, droefheid en de koude van deze wereld. Alle muziek werd geschreven door Drop en het moet gezegd worden: 'Antares' kent geen enkel zwak moment en schijnt harder dan de som van alle grijze trendy bands tezamen en leert de wereld wat échte ruwe emotie en schrijfmanschap is: daar is ontroerende, trage afsluiter 'Ethernity' ook het bewijs van.
Sybreed schittert fel aan de hemel met 'Antares' en de band is gewoonweg het nieuwe licht binnen de hele (extreme industriële) metalscène. Van deze heren valt nog heel wat goeds te verwachten in de toekomst, nu hebben ze alvast een meesterwerk op zak.
Meer over Sybreed
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
