Wie twee decennia aan de top staat van de punk- en punkrockscene mag zich stilaan ‘legendarisch’ noemen. Want ook al hebben de Swingin’ Utters er een pauze van acht jaar stilte op zitten, ze worden nog steeds in één adem vernoemd met andere grootheden uit Californië als NOFX of Bad Religion. De spirit rond de band is duidelijk nog levend. Een foute studioplanning en blijvend streven naar perfectie hebben het lang kunnen verhinderen en de verwachtingen onder de fans doen oplaaien, maar nu is er dus eindelijk de heren hun zevende langspeler ‘Here, Under Protest’.
Grappig dat Swingin’ Utters, zoals veel soortgenoten, doorheen de tijd minder en minder vasthoudt aan snelle en agressieve muziek. Meer nog, de voorzichtig met folkinvloeden doorspekte liedjes van het vijftal zijn meer gepolijst tot een compact, sterk geheel (hoewel van de in de perstekst vermelde country en Ierse folk niet erg veel terug te vinden is). Veel tracks op ‘Here, Under Protest’ hebben dan ook niet de uitstraling van echte stoere anti-establishmentsongs, maar neigen meer en meer richting rockmuziek. Het tempo ligt nog steeds hoog, maar melodie blijkt toch belangrijker dan energie. Liedjes als ‘Sketch Squandered Teen’ spreken voor zich: een eenvoudig drum- en gitaarakkoordenschema trekt de aandacht naar zich toe, maar laat ook veel ruimte voor een fijne dubbelzang in deze bijna melancholische song.
Gelukkig flakkert de punkspirit toch ook nog regelmatig op. Het lekker snelle ‘(You’ve Got to Give it All to) the Man’ is een kort maar krachtig statement tegen de hebberigheid van vadertje staat, waarin de band een keurig stukje vingervlugheid tevoorschijn tovert. Ook ‘Blindness Is Kind’ houdt het tempo hoog met zijn fel aangeslagen snaredrum, maar zoals in vele tracks kiest frontman Johnny Bonnel ervoor om zijn warme, hese Bad Religion-gelijkende stem te laten galmen en niet in wild punkgeschreeuw over te gaan. In combinatie met welgemikte powerakkoorden geeft dat een sterke melodieuze inslag.
Om met een extra leuke noot te eindigen, maakt deze plaat tegen het einde aan een prettige uitschuiver met ‘Scary Brittle Face’, een song waar de countryspirit wel even opduikt doordat gastmuzikant Max Butler (Filthy Thievin’ Bastards) zijn pedal steel en mandoline heeft meegebracht, wat voor een sfeervolle rondedans zorgt.
Niet dat het uit dit album blijkt, maar de rechttoe rechtaan punkrock van Swingin’ Utters heeft een hele generatie punkbands geïnspireerd. Omwille van zijn eenvoud en melodieuze gezapigheid, heeft de plaat een soort van ‘vrienden onder elkaar’-gevoel. Toegegeven, er zitten nogal wat productionele verschillen in, er is soms meer rock dan punk en er zijn andere bands binnen de Fat Wreck-stal die met veel sterkere platen uitpakken, maar het is juist die ongedwongenheid die deze verder nogal voorspelbare cd juist zo leuk maakt.
