Qua artiestennaam zou Sweet Billy Pilgrim niet misstaan in het rijtje van bluesvertolkers als Blind Willy McTell, Blind Lemon Jefferson of Sugar Pie DeSanto. Toch is het genre waarin hij zich beweegt van een volledig andere aard en ook zijn achtergrond is niet dezelfde als van voornoemde mannen. SBP’s muziek situeert zich ergens binnen de door folk geïnspireerde popmuziek met wat soulinjecties. Relevante referenties die door het management worden geroepen zijn Elbow, Bon Iver, David Sylvian en The Blue Nile. De man die vorm geeft aan het project is Tim Elsenburg – hij zingt en schrijft de nummers – een Brit die kan rekenen op leesbare Hollandse roots.
‘Twice Born Men’ (2009) was het bejubelde en gelauwerde debuut van Sweet Billy Pilgrim. Het werd onder meer genomineerd voor een Mercury Music Prize. Op zijn jongste album – ‘Crown And Treaty’ – schaart Elsenburg een dezelfde schare muzikanten achter zich (), met één aanwinst: vocaliste Jana Carpenter.
Zonovergoten en goedgeluimd als door een zomerbries schiet ‘Crown And Treaty’ uit de startblokken met ‘Joyful Reunion’. De strak uitgelijnde aanzet schuift naar een eenvoudig synthesizer refrein met al even strakke zangpartijen die wat weg hebben van het stemgeluid van Bon Ivers’ Justin Vernon. ‘Archaeology’, wat nog ingetogen begint, blijkt vervolgens een groots opgevat catchy nummer met een melodie dat zich net als ondergronds erfgoed enige tijd stevig weet te nestelen. Gepolijste folk wordt gebracht in het van veel gitaargetokkel voorziene ‘Blakefield Gold’. Typerend voor het lied is tevens de belangrijke inbreng van Elsenburgs hoge stemgeluid.
Ruim zes minuten tracht Sweet Billy Pilgrim de luisteraar mee te slepen in ‘Arrived At Upside down’. Aanvankelijk lijkt dit uitstekend te lukken, maar halverwege begint de aandacht toch wat te verslappen. Het ingetogen geluid van ‘Blood Is Big Expense’ spreekt dan meer tot de verbeelding, waar folk en latente country zich op de achtergrond bewegen en uitmonden in een puik popnummer. Het beschikt bovendien over wat tempowisselingen en overgangen van bezongen naar uitwaaierende instrumentale passages.
De technische trucjes van ‘Kracklite’ lijken aanvankelijk veelbelovend, maar de gladde soulvolle pop die hier uiteindelijk te horen is, blijkt niet uitgekiend genoeg. Zoals hij het zelf zingt: “It’s just another way to be forgotten”.
Met een uitgebreid scala aan klanken bij de aanzet van ‘Shadow Captain’ tracht hij alle – of toch zeker enkele – zeilen bij te zetten. Met hulp van Jana Carpenter – die zich als traditionele chanteuse laat gelden – lijkt dit aanvankelijk te lukken. Toch is het na enige tijd vooral de differentiële instrumentatie (ouderwetse synths, akoestische gitaar, drum, glockenspiel) van dit lied die een vermelding verdient. De instrumenten creëren namelijk een sfeer die het midden houdt tussen avant garde en futuristische science fiction. In afsluiter ‘Blue Sky Falls’ is de medewerking van Jana Hunter iets subtieler, maar des te meer te smaken. Zij en Elsenburg lijken zo maar even een gedaante te geven aan een reïncarnatie van The Swell Season (het project waarmee Glen Hansard en … Irglova een Oscar wonnen voor de soundtrack van de film 'Once'). Het nummer klink hartverscheurend mooi, maar staat als afsluiter wat verweesd tegenover de andere nummers op ‘Crown And Treaty’.
Voor al wie ooit wel eens zin heeft in verantwoorde popmuziek is Sweet Billy Pilgrims jongste album een aanrader. Op ‘Crown And Treaty’ staaft hij namelijk het vermoeden dat in hem een begenadigd popcomponist schuilt die zonder problemen nummers met weerhaakjes kan afleveren. Van een luisterbeurt blijft dan ook altijd wel iets hangen, waardoor die enkele minder rake passages hem tijdens het laatste oordeel zéker vergeven worden.
