Sommige artiesten vieren hun tienjarig bestaan met een compilatie, Swayzak blaast de kaarsjes uit met een nieuw album. De twee Britten zijn nooit voorspelbaar geweest en daar komt met 'Some Other Country' geen verandering in. In tegendeel, James Taylor en David Brown gaan opnieuw aan de slag met elementen uit zowat alle elektronische genres om een uniek geluid te creëren.
Swayzak gebruikt vooral ingrediënten uit het minimalgenre. De typische minimalbeats en klikjes worden op een uitgekiende manier in de tracks verwerkt tot ze onderdeel worden van een vol, emotioneel geluid. Hun meest prominente minimaltrack 'Claktronic' laten ze inleiden door een kinderlijk gekwek. Willen ze hiermee zeggen dat minimal eigenlijk maar kinderspel is voor hen? Wat er ook van zij, halfweg de track gaat 'Claktronic' een compleet andere richting uit en evolueert tot een boeiende samensmelting van Oosterse percussie en engelengezangen. De single 'So Cheap' is wel gebaseerd op een onderkoelde minimalbeat maar drijft met behulp van distortion, een bizarre piano en druppelgeluiden richting psychedelica. De hypnotiserende stem doet denken aan een vroege Underworld.
De tracks van Swayzak bevatten steeds zoveel emotie en soul dat ze alle minimaljonkies de weg kunnen wijzen richting volwaardige danceproducties. Er wordt voor de eerste keer voluit richting club getrokken in het grappige 'Silent Luv'. Een stevige beat, donkere bassen en een kreunende vocal verzekeren de luisteraar een partyproof trance. 'By The Rub Of Love' laat blazende bassen horen zoals die sinds het oudere werk van de Plump DJ's niet meer door de clubboxen zijn gestroomd.
Genres worden verder ontmanteld in 'No Sad Goodbyes' en 'Distress and Calling': de eerste track herdefinieert het begrip 'nu soul', de andere maakt brandhout van de hele retro house vague. 'Smile & Receive' verwerkt de elektronische dub, zoals die tien jaar geleden door Maurizio en de zijnen werd gemaakt, tot een hedendaagse, zwoele track. Hekkensluiter 'They Return' lijkt een finale ode aan de oude dancegenres. De bassen lijken weggeplukt uit de onderhuidse dub van het Clear Channellabel en de spingerige melodie verwijst naar de old school techno.
Met hun vijfde album koos Swayzak er opnieuw voor om geen puur dancealbum af te leveren. 'Some Other Country' telt maar een paar songs die in clubs potten kunnen breken. In de overige tracks kabbelen de beats net iets te gezapig en zijn de vocals te prominent aanwezig. Maar laat dat geen minpunt zijn. 'Some Other Country' is een sfeeralbum geworden zoals Swayzak dat graag aflevert: donker, subtiel en uniek. Wie van lange, uitgesponnen nummers houdt, mag 'Some Other Country' gerust als een vijfsterrenplaat beschouwen. Voor de anderen kan de verveling al eens door de stereo sluipen.
Meer over Swayzak
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
