Sven Van Hees heeft de strijd tegen de stempel als loungeproducer al lang opgegeven. De man zijn werk klakkeloos vereenzelvigen met de doorsnee Café Del Mar-verzamelaar is inderdaad erg kort door de bocht, maar Van Hees lokt het nu eenmaal zelf uit door te goochelen met geluidsingrediënten waar ze in Ibiza dol op zijn. Luie triphopritmen, exotische, meanderende keyboards en softe jazzpartijen op trompet of piano zwaaien ook op de vijfde langspeler, 'Maverick', de plak. Meer nog, een plaat die aanvangt met kabbelende watergeluiden en eindigt in tropische vogelzang met een hoes waarop zonnebril en palmbomen de aandacht opeisen, lijkt een categorisering als "lounge" zelfs uit te lokken.
Wederom zorgt Sven Van Hees voor een zorgeloze, zwoele geluidstrip waarin ontspanning en vermaak een sleutelrol spelen. Dat laatste niet in het minst via titels als 'Chillin' con Carne' of 'Ladysitter'. Baanbrekende vernieuwing? Niet nodig. Speuren naar pittige details? Doe geen moeite. 'Maverick' is gewoon een erg genietbaar geheel van zomaar eventjes veertien tracks waar enkele momenten extra uitspringen. Zo zorgt de helaas nog veel te onbekende, in Los Angeles opererende Femke Weidema naast feestelijke opener 'Feel the Sunshine' nog twee keer voor een erg sensuele vocale invulling die deze plaat werkelijk een stevige duw in de rug geeft en waarmee toenadering tot die andere Belgische loungeband, Sweet Coffee, gezocht wordt. Verder laat de Antwerpenaar in het heerlijk uptempo 'Nubian Nights' op voortreffelijke wijze Afrikaanse kinderzangen en een Malinees gitaartje met een melodieuze jazztrompet samensmelten. Het allergrootste gelukzaligheidmoment is echter voor de onwaarschijnlijk mooie, instrumentale lounge-dubtrack 'Shellfish Demands' weggelegd: zes minuten van pure muzikale extase met bedwelmende echo's en climaxen van hoog piekende synthesizertunes. Ook opvolger en eerste single 'Second in Line', wederom met een glansrijke hoofdrol voor Femke, mikt zelfs naar de hitlijsten met zijn meer dan overtuigende Madonnakarakter. Verder teert 'Maverick' op meer dan een handvol vrolijk zwevende sfeercreaties die de aandacht vasthouden, maar nooit echt opzuigen.
Het valt moeilijk te omzeilen: 'Maverick' is een rasechte loungeplaat. Het wordt echter tijd de negatieve, platcommerciële nasmaak die dit uitgemolken genre toegeschreven wordt te vergeten. Dit album is immers een en al gelukzaligheid en klasse. Meer nog, Sven Van Hees lijkt na het succesvolle 'Gemini' wel zijn op één na beste plaat ooit te hebben gemaakt. Probeer daar maar eens iets tegen in te brengen.
Meer over Sven Van Hees
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
