Het moet, in de amper verlichte straten en groezelige stegen van het Berlijn van eind de jaren ’20, een duo geweest zijn dat elke muziekliefhebber tegen het lijf had willen lopen. Bertolt Brecht hervormde het theater naar een socio-politiek medium, Weill diepte de meest vulgaire partijen op uit de krochten van Duitslands meest krakkemikkige cafés en verwerkte ze in zijn liederen en opera’s. Samen werkten ze aan een aantal onsterfelijke werken, gruwelijk in hun symboliek en schrijnend in hun eenvoud. Diegenen die dat collectief ontstane oeuvre gedateerd noemen, moeten maar naar de maatschappij van vandaag kijken om te beseffen dat thema’s als mateloosheid, geldbejag, verdrukking en zedeloosheid geen artefacten zijn van de wereld van gisteren.
Voor elke vocalist is het repertoire van Weill (en Brecht) een uitdaging. Het stelt immers niet de gebruikelijke schoonheidseisen. Dikwijls geldt dat hoe wranger stem en begeleiding over elkaar schuren, hoe dichter het beoogde effect wordt benaderd. Precies om een plebejische klank te kunnen voortbrengen die niet ordinair klinkt, moet men de partituren erg nauwkeurig benaderen. Geen opgave te zwaar voor Claron McFadden, die zich via diverse ervaringen in de hedendaagse klassieke muziek zowel als in de jazz reeds heeft bekwaamd in het zingen van de meest complexe partijen. Haar taalvaardigheid is bovendien indrukwekkend, en charmant tegelijk: gelijk welke tongval ze toepast, ze komt er mee weg alsof ze een native speaker is. Anders is dat voor Sven Ratzke: half-Duits half-Nederlands van origine klinkt zijn Duits hier en daar wat te gemaakt. Hij zet meer theatrale typetjes neer dan dat hij het schuim van de samenleving echt tot leven brengt. Tijdens de theatertournee die ‘Dreigroschenblues’ doorheen Nederland maakte, werkte dat misschien goed, maar op cd voelt het allemaal wat te overdreven aan.
Voor het project werd niet schools naar Weills partituren gegrepen. Pianist Charley Zastrau arrangeerde de meeste stukken voor klein ensemble met bas, percussie, gitaar en hier en daar een flard unheimlich effect. Hoewel niet onaardig hebben de bewerkingen uit bijvoorbeeld ‘Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny’ niet de overredingskracht van het origineel. Bindteksten in de sfeer van de tijd proberen het authentieke kader te vergroten, maar zijn niet noodzakelijk. Alles samen lijkt dit album vooral een onderhoudend uur te willen opleveren, wat met Ratzke’s achtergrond in het cabaret misschien niet helemaal verwonderlijk is. Als aangename verpozing doet deze cd wel degelijk zijn werk, maar met een geëngageerde erfenis als deze had de sfeer ook serieuzer mogen zijn.
