Niet alweer een folkmetalband! Zo zou een eerste reactie best kunnen zijn, aangezien dat subgenre ondertussen ook al behoorlijk uitgemolken raakt en de meeste bands niet verder komen dan wat simplistische hoempamelodietjes. Om iedereen meteen gerust te stellen: nee, Svartsot is niet de zoveelste folkmetalband die nul komma nul originaliteit bezit of nul komma nul goeie songs, wel integendeel! Dit Deense collectief speelt fris, ongedwongen en schrijft verdraaid lekkere songs!
Als echte puristen kiezen de heren ervoor om alles in hun moerstaal te zingen. Dat geeft het geheel uiteraard een zweem van authenticiteit, ook al verstaan mensen die het Deens niet machtig zijn natuurlijk geen woord van wat frontman Claus B. Gnudtzmann allemaal ligt te brullen. Brullen, jawel, want in tegenstelling tot het gros van de collegae die veel liever krijsen en schreeuwen, kiest Gnudtzmann ervoor om met een hondsbrutale en diepe rochel de songs van tekst en uitleg te voorzien. Het is weer eens iets anders en dat mag best! Overigens, de band koos er ook bewust voor om met een echte fluit- en bodhranspeler aan de slag te gaan in plaats van alles uit een keyboard te halen of te werken met gastmuzikanten. Wie bodhran (een Ierse trom) zegt, denkt mogelijk meteen aan die grote Ierse band Cruachan en eerlijk gezegd, zo ver zit een mens er dan ook niet naast. Hoewel Svartsot sterk aanleunt bij de Deense traditionele muziek, klinkt op veel momenten het eerbetoon aan Cruachan door. Er zijn gelukkig mindere bands om naar te verwijzen. Evenals die laatsten slaagt deze groep er dan ook in om hun liedjes vaak een vrolijke twist mee te geven, al gaat het mogelijkerwijze over erge dingen. 'Tvende Ravne' klinkt behoorlijk melancholisch en de blokfluit, dwarsfluit of tin whistle kan dus evengoed triest klinken. Het ronduit geniale 'Jotunheimsfaerden' heeft een barrage aan potige riffs in zich, die gecompleteerd worden door uptempo fluitmuziek van de bovenste plank. Svartsot weet hoe ze gedoseerd moeten omspringen met die traditionele instrumenten en dat geeft ze de nodige punch, aangezien de gitaarlijnen vaak behoorlijk heftig zijn en de brute strot van Gnudtzmann het geheel aan elkaar breidt. Niet alleen wordt een mens opgewekt van dit soort muziek, het geeft eenieder een welhaast onvermijdelijk Bravehearteffect, zodat die geruite rok of het tafelkleed niet meer veilig zijn wanneer de heer des huizes er kiltsgewijs mee ten strijde trekt.
Hoewel Svartsot niet zo gek lang bestaat, zijn ze er toch in geslaagd een bijzonder leuke en onderhoudende plaat af te leveren die smaakt naar meer. Dit gaat waarschijnlijk overal wilde taferelen oproepen, dus de zwaarden staan maar beter scherp!
Meer over Svartsot
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
