Het folkmetalvirus heeft natuurlijk ook in Denemarken toegeslagen. Svartsot heeft zichzelf al bewezen dankzij het zeer aanstekelijke debuut 'Ravnenes Saga', borduurde iets te eenzijdig voort op de gevonden formule op 'Mulmets Viser', en staat er nu met album nummer drie, 'Maledictus Eris'. Hoewel de band (na een flinke bezettingswijziging) de belangrijkste ingrediënten van hun klank heeft behouden, zijn er toch voorzichtige wijzigingen te vinden, iets wat het album zeker en vast deugd heeft gedaan.
Geen verhalen over slemppartijen of het baldadig neerslaan van vijanden: deze keer draait het hele album rond de doortocht die de pest deed in de middeleeuwen. Niet zo'n vrolijke materie, en dat valt ook op aan dit plaatje. Ondanks de soms luchtige melodieën zit er onder het geheel een sluipend gevoel van dreiging, en die tweedeling werkt in Svartsot's voordeel. Het lolbroekengevoel is wat verdwenen en dat maakt alles wat serieuzer.
Muzikaal heeft Svartsot geen echt grote veranderingen doorgevoerd. Het geheel blijft nog steeds bestaan uit erg aanstekelijke folkmetal, waarbij een enkele melodie per nummer het karakter van die song bepaalt. Vroeger herhaalde de band diezelfde riedel soms iets te vaak binnen hetzelfde liedje, maar hier wordt dat principe voorzichtiger toegepast, wat een verademing mag heten. Ook is de algehele toon donkerder en aan het eind van de rit werkt dat gewoon beter, aangezien de aandacht meer blijft hangen.
Het enige spijtige is dat de gromzang, die zeer prominent is doorheen het album, nog steeds vrij monotoon kan overkomen. An sich zijn de nummers erg aanstekelijk, maar het leidt geen twijfel dat voor een aantal liefhebbers die diepe grunt na een tijdje te eentonig is. Aan de andere kant, wanneer een band leuke tracks als 'Farsoten Kom' of 'Den Nidske Gud' kan pennen, is zo'n detail letterlijk niet meer dan dat.
Met 'Maledictus Eris' heeft Svartsot een meer dan geslaagd album gemaakt, dat naadloos aansluit bij de vorige twee en toch een tikkeltje donkerder klinkt. Maar het zou de heren geen kwaad doen om de volgende keer nog wat meer af te wijken van hun sound vooraleer het te voorspelbaar wordt.
