Supersilent bestaat tien jaar, een goede reden voor het Noorse viertal om voor het eerst in vijf jaar nog eens een studioalbum uit te brengen. Het resultaat is '8' (inderdaad, een achtste plaat) die weer vooral draait rond klank en structuur. Ook nu krijgt de luisteraar alleen cijfers als songtitels, een abstracte benadering die perfect aansluit bij de onvoorspelbare muziek van '8'.
Helge Sten, Ståle Storløkken, Arve Henriksen en Jarle Vespestad vormen een problematische groep voor luisteraars die vinden dat muziek zus of zo moet zijn: wie tegenover Supersilent komt te staan moet zijn eigen verwachtingspatroon ondergeschikt te maken aan de verbeelding van de artiesten. Het spelconcept van de band is zo uitgesproken dat mee in het geluid en de structuren kruipen de enige oplossing is. Wie daar niet toe in staat is zal hopeloos aan de kant blijven staan.
Wie wel volgt komt op '8' terecht in een stoet elektro-akoestische, buitenaardse rituelen, gedomineerd door elektronica en percussie en beladen met dynamische contrasten. Met verzengende gitaarnoise, een fluisterende trompet, elektronisch vervormde stemmen of afgeblokte pianosnaren is de muziek een must voor geluidsfetisjisten.
Net als de liveshows van de groep hangt '8' aaneen van de improvisaties, waarbij alles klopt als een bus, zij het niet op de algemeen gangbare manier. Meer dan eens klinken klankcombinaties bij een eerste kennismaking absurd, zoals in '8.2' waar een rijk en ritueel tapijt van cimbaalklanken gecombineerd wordt met nerdy keyboards en elektronica van één of ander oud ruimteschip. De poëzie van deze ongewone klankcombinatie wordt echter snel duidelijk, net zoals de tegendraadse metriek, die andere tracks domineert, een heel eigen cadans wordt. Door het stapelen van metrisch ongelijke lagen gaan de stukken op '8' niet rollen als een wiel, maar eerder als een mankende achthoek. Dit effect is prominent aanwezig vanaf de openingstrack die vertrekt vanuit golvende elektronica. Door de pulsen in de extra lage tonen vervaagt de grens tussen toonhoogte en ritme en belandt de groep op een industriële sciencefictionsite waar de liefhebbers van dronegroepen als Sunn O))) zich prima thuis zullen voelen.
In '8.4' domineert een zachter klankbeeld, alleen al door de harmonische onderbouw van de keyboards. De ijle trompetklanken zorgen voor een mutante jazzsfeer (zonder would-be jazzregionen op te zoeken), alsof Chet Baker op ruimtewandeling is. Deze herkenbare, akoestische klank zorgt meteen voor een subtiel menselijke gelaat in de doorgaans gesloten en abstracte klankwereld van '8'. In scherp contrast met het zachte en haast zoete van '8.4' staat het trashy '8.7'. Gitaarnoise en psychedelische vocalen zorgen voor een stormachtige sound die eindigt in een geluidsmuur waarin Supersilent even helemaal loos gaat.
Voor de mooiste doorloop tekent '8.5'. Rijk aan kleuren (van een snedige distortiongitaar tot een panfluitachige trompet en hoge synthesizerstemmetjes), met harmonische onderbouw en met een bijna tot percussie vervormen menselijke stem getuigt deze track van een geweldige verbeelding. Hetzelfde geldt voor het geheel van '8': Supersilent is en blijft een band die elke categorisering ontloopt. Niet omdat ze van alles wat zijn, maar omdat ze niets zijn, buiten hun unieke zelve.
Meer over Supersilent
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
