Bombastisch en overweldigend. Dat zijn 2 termen die Superdrag vooraf wilt meegeven aan de luisteraar. Dit dankzij een foto van een zon die doorheen gitzwarte wolken breekt en de titel van hun 4de cd 'In the Valley of the Dying Stars'.
Desalniettemin blijkt deze band uit Nashville nogal oppervlakkige poppy rockmuziek af te leveren. Nadat majorverplichtingen en gedwongen richtlijnen teniet werden gedaan, schudt deze vrolijke bende een 12-tal fijne nummertjes uit hun mouwen. Volledig beantwoordend aan de definities van de 4 minuten poprock rollen opgewekte ritmes, stevige gitaardistortions en gecontroleerd opgefokte drumpartijen uit het Superdrag instrumentarium. Een subtiel maar herkenbaar orgeltje brengt bij momenten nog wel enige frisse afwisseling. Het leuke en aangename van deze cd is dat hij erg vlot klinkt, maar het (te) berekende en gladde ervan vormt onvermijdelijk een groot struikelblok. Daardoor dreigt de hele plaat gecategoriseerd te worden onder de noemer "weinig vernieuwend". Hoewel erg melodieus en energiek bulkt 'In the Valley of the Dying Stars' immers van voorspelbare songstructuren en eenvoudige teksten. De kruisbestuiving tussen pop en punkrock met een hoog MTV-gehalte is nogal platvloers. De single om effectief dit medium te bereiken ontbreekt immers. Desondanks stevig en virtuoos gitaarwerk doorstaat Superdrag dus niet echt de originaliteittest. Hoewel 'Lightning the Way' als nummer wel kan tellen en men vrolijk kan meedeinen met driekwart van deze cd, is 'In the Valley of the Dying Stars' niet echt geschikt om stevig de muziekgeschiedenis in te gaan. Pas tegen het einde van de plaat ('Unprepared') waagt Superdrag zich even aan een nieuwe formule: een ballade met overstuurde gitaren. Vanaf dan steken een paar leuke muzikale ideetjes de kop op, al ligt ook hier de herkenningsfactor weer zeer hoog. Enige hoopvolle lichtpunt op deze plaat ligt verscholen in het laatste nummer: de titeltrack zelf. Deze speelt even met psychedelica en uitgestrekte, instrumentale partijen en durft wat langer uitsterven dan een korte laatste drumkick op de vierde maat.
Deze 'Valley of the Dying Stars' gaat er, de titel ten spijt, dus in als zoete koek. Op zich niet echt een probleem natuurlijk, ware het niet dat deze koek al ettelijke malen is voorgekauwd geweest en dat is dus alles behalve smakelijk.
Meer over Superdrag
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
