Supercharger is een sextet uit het Deense Kopenhagen. Ze spelen goed in het oor liggende rocknummers die lekkere rock ’n roll ritmes mengen met country, blues, hard- en glamrock invloeden. 'That’s How We Roll' is hun tweede plaat, die amper een jaar na hun debuut 'Handgrenade Blues' al in de rekken ligt. In hun thuisland vergaarden deze jongens ondertussen al heel wat faam, wat de snelle opvolger deels ook verklaart. Of dit kwalitatief ook gevolgen heeft, zal moeten blijken na een eerste luisterbeurt.
Al tijdens het openingsnummer 'Heart on Overdrive' valt te horen dat de livereputatie die de groep ondertussen heeft opgebouwd, niet zo vergezocht is. Dit zou ook voor een concert de perfecte opener zijn. De strakke rock ’n roll lijnen in combinatie met de doorrookte maar gecontroleerde stem van de zanger nemen je dadelijk op sleeptouw. Het refrein klinkt al na een keer of twee bekend in de oren en ook muzikaal zit alles snor. 'Rise and Fall', de tweede song, begint eveneens met een stevige riff en gaat door op het al uitgezette pad: rechttoe, rechtaan. Ongecompliceerde, makkelijk herkenbare rock die zonder al te veel franjes te gebruiken een ruim publiek zou kunnen aanspreken. Het derde nummer, met de ietwat clichématige titel 'Are You Satisfied?' begint met een krassende oude plaat, maar barst toch al snel weer uit in uit lekkere riffs opgebouwde bluesrock. De zanger klinkt hier ook wat minder verkouden/beneveld, en tapt uit een ander stemtimbre. Ook 'You Disgust Me' zet er dezelfde vaart in. Tot zover geen klachten.
In 'Mrs Ferguson' komt plots de country bovendrijven. Het ritme en de distortion worden wat naar omlaag gedraaid en er wordt een westernsfeertje gecreëerd. Een aangenaam nummer zonder meer. 'Redemption Song' (Bob? Leef je nog?) is een duet met Mia Coldheart van Crucified Barbara en is ondanks de leuke mondharmonica een beetje een stinker die ver van de rest van de plaat afstaat. Het melige, gezapige deuntje doet soms zelfs denken aan dingen als Nickelback en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. Ook in de volgende nummers worden punkrock, country, rock ’n roll in een commercieel interessant geheel samengesmolten. Sommige dingen zijn meer geslaagd dan andere, maar over het algemeen is alles van voldoende niveau. Het slotnummer 'Sunrise over Reeperbahn' is dan weer pure blues. Akoestisch, rustig, helemaal anders dan de rest van de plaat en een meer dan waardige afsluiter.
'This Is How We Roll' is geen vernieuwende plaat, zelfs niet echt een originele. De groep bewerkt simpelweg een aantal bestaande muziekstijlen en slaagt er meestal in het resultaat daarvan tot een luisterwaardig geheel om te vormen, met dank aan een erg veelzijdige zanger. Een leuke cd voor mensen die van iets gematigdere, maar gevarieerde rock houden. Dit kan live enkel meevallen.
