Misschien vreemd om te zeggen, maar de afgelopen jaren kwam de beste en meest opzwepende old school rock vooral uit het noorden. Het Hoge Noorden, dan wel te verstaan. Om maar te zeggen dat Supercharger uit Denemarken het bijlange na niet slecht doet op het pretentieloze 'Broken Hearts and Fallaparts'. Wie graag de leren jekker aantrekt, de jeansbroek aanspant en een fikse pint lust, kan hier dus maar moeilijk omheen.
Supercharger verliest geen tijd met een langzame opbouw en vliegt er meteen in met 'Like A Pit Bull'. De gitaren zoemen en janken met die lekkere overdrive die er voor zorgt dat het geheel een brom heeft die de onderbuik doet knorren. Er ontstaan ook spontaan solo's en melodielijnen die vrolijk meanderen en uitermate geschikt zijn om naar de luchtgitaar te grijpen. De zang is dan weer zo'n smeuïg ouderwetse huilende banshee waar zeker en vast de grotere bands van de jaren zeventig een patent op hadden. De groep wordt geregeld ingedeeld bij garage rock en daar is zeker wat van aan, maar gewoon 'opzwepende' rock had ook gemogen. Dat pretentieloze is meteen een groot aantrekkingspunt van Supercharger, want de groep doet lekker wars van alle besoignes zijn ding.
Hier komt dan ook voor een stuk het mindere uit voort: het vliegt netjes voorbij en het geheel klinkt aardig, maar om nu echt over een blijver te spreken, gaat misschien wat ver. Hoe amusant songs als 'Blood Red Lips', 'Suzi the Uzi' of het een beetje infantiele 'Hung Over in Hamburg' ook klinken, het is zo net iets te vrijblijvend. Er blijft wat weinig van hangen.
'Broken Hearts and Fallaparts' is een aardig plaatje dat de tijd laat voorbij vliegen en daarenboven amusant en vlot klinkt, maar het geheel is even snel weer vervlogen als het begon. Maar goed, allicht is voor de duur van dit album de wereld en al zijn problemen ook verdwenen en dat is geen slechte verdienste.
