Voor de opnames van het zesde Sunn o)))-album konden Stephen O' Malley en Greg Anderson rekenen op de medewerking van gitaarmanipulator Oren Ambarchi, John Wiese (van de elektronicanoise van Bastard Noise) en schreeuwlelijkaards Malefic (Xasthur) en Wrest (van Leviathan).
De titel 'Black One' dekt volledig de lading. Zeven tracks vol massieve, logge, laaggestemde gitaarriffs en verdoemde vocalen slorpen als een zwart gat alle lichtheid op uit het leven. De korte intro 'Sin Nanna' zet alvast de sfeer: een ronkend basgeluid en kille soundscapes voorspellen weinig vrolijks. Vanaf de tweede track (It Took The Night To Believe) is het alle hens aan dek. Een traag beukend gitaarritme wordt gecombineerd met een snelle metalgitaarriff. Hierdoor krijgt deze track een - voor Sunn o)))'s doen - snelle dynamiek. De gastvocalen op deze track zijn haast op het lachwekkende af grotesk en vervloekt: vervormd en quasi-onverstaanbaar gegrunt wordt afgewisseld met hysterisch gekeel en gekrijs. Het levert een potje sublieme horrormetal op. 'Orthodox Caveman' is een van de hoogtepunten van de cd. Een trage stompende gitaarriff versnelt plots maar verzuipt gaandeweg in een lange aanzwellende en zinderende dreun van gitaarfeedback en elektronica. Extreem naar het einde toe en indrukwekkend over heel de lijn. Heel even lijkt het grauwe wolkendek open te breken. 'Candle Goat' opent verrassend fris met een mooie, zuivere gitaarriedel. Die wordt echter al snel bedolven onder enkele met distortion overladen gitaarakkoorden. Hier demonstreren de heren hun kunnen:door de geproduceerde, uitdeinende gitaargolven af en toe uit fase te laten treden wordt een licht dissonant en resonerend effect gecreëerd dat later weer perfect oplost in de dronemuur. Er is dan ook meer nuance te ontdekken dan op het eerste gehoor zou blijken. De volumeknop voldoende opendraaien is de boodschap om van het bedwelmende effect van dergelijke nuances voluit te kunnen genieten. Voor de opname van 'Báthory Erzsèbet' zouden de heren zanger Malefic in een lijkkist én koets hebben gestoken met "nothing else than a micro and a severe sense of claustrophobia" om de man in de juiste stemming te brengen. Of ze dit nu menen of dit eerder voor de lol en de gimmick hebben gedaan (jeweetwel: jongens onder elkaar), het resultaat mag er wezen. Een claustrofobische stilte wordt af en toe gebroken door een gong en een diep, subtiel glijdend basgeluid. Dit ijl en gitzwart sfeerstukje wordt na zeven minuten weggevaagd door een breed uitdeinend gitaarakkoord waarna zwaar en moeilijk gehijg van de arme Malefic is te horen. Nadat gitaren opnieuw invallen schreeuwt de sukkel zich hees naar zijn verlossing en het einde van deze grimmige cd.
Na een dik uur van dergelijk, verstikkend (maar subliem) gitaargeweld te hebben ondergaan gaat een mens al is snakken naar een leuk wandelingetje in de zon. Om dan verschrikt vast te stellen dat in die zon plots zwarte vlekken zijn opgedoemd...
Meer over Sunn o)))
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
