Sunburned Circle ontstond op 5 september 2006 toen cultbands Sunburned Hand of the Man en Circle elkaar in de studio troffen. Het resultaat is 'The Blaze Game', een album dat in de Emmy-categorie fanbasis pesten niet naast een nominatie kan grijpen. Wie het album op plaat koopt, mist immers een 45 seconden durend trackje dat wel op de cd te vinden is. Fans van Circle of Sunburned Hand of the Man die bij vinyl zweren, kunnen echter gerust voor hun favoriete materiaal gaan: het elementair rockende duostukje 'Last Song' is niet de aanschaf van een blinkend schijfje waard. Gelukkig zijn de andere nummers dat wel.
Bij de samenvoeging van de twee groepen ontstond een amalgaam muzikanten waarvan het actieterrein zich kamerbreed uitstrekt van freefolk over post- en hardrock tot freejazz en elektronische drones. Toch klinkt Sunburned Circle nooit als een familiepak noise of een grote doos teringherrie: dankzij de repetitieve elementen weet de groep de muziek stevig in de hand te houden, zonder dat die door de herhaling monddood gemaakt wordt. Vanuit hoofdzakelijk gitaren, percussie en (soms spacey) elektronica wordt een fraai en bij momenten indrukwekkende sound ontwikkeld die door de gelaagdheid echt kan verleiden en fascineren. Grote veranderingen worden daarbij steevast vermeden, maar de stapeling van de verschillende partijen leeft en beweegt onophoudelijk.
Echte nummers zijn er op 'The Blaze Game', zoals verwacht kon worden, niet te horen. Tracks doemen uit het niets op of worden plots afgebroken alsof de tape net op was. De cd luistert als een treinreis waarbij de luisteraar wakker wordt wanneer de trein al op volle snelheid rijdt en terug indommelt voor het volgende station bereikt wordt. Daartussen krijgt die echter alle tijd om de knappe klanklandschappen van Sunburned Circle door het raampje te bekijken.
In 'Majava' loopt het spoor door een oerwoud van tropisch aanvoelende percussie, terwijl de muziek in 'Heinävelho' op de vlucht lijkt in aartsdonkere metrotunnels. 'Variksenpelätin' vormt met de schommelende hypnose van een deinende groove voor een relatief rustpunt. Bijzonder mooi is hier dat het ritmische frame dat door de percussie opgetrokken wordt de andere instrumenten niet aan banden legt, waardoor de muziek constant twijfelt tussen metrische duidelijkheid en vaagheid. Bij de laatste nummers 'Lentävä Linnoitus' en 'Tappajahauki' gooien de muzikanten het over een heel andere boeg. Met een minder volle klank en een totaal gebrek aan duidelijk tempogevoel zullen deze tracks eerder de fans van radicale vrije improvisatie aanspreken. Voor de andere luisteraars zijn er de voorgaande stukken waarin muzikale referenties met plezier toegelaten worden, zonder dat de muziek gestroomlijnd of voorspelbaar wordt.
Door het abrupt afbreken van tracks wekt de 11-koppige muzikantenvereniging Sunburned Circle de indruk het vinden van een deftig slot hun petje te boven ging en dat ze het publiek dan maar laten kennismaken met de beste stukken van de samenwerking. Gelukkig zijn die beste stukken van een meer dan degelijk niveau. Wie weet wat er mogelijk zou zijn wanneer deze twee groepen meer tijd namen om wat langer samen te spelen?
Meer over Sunburned Circle
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
