Fabuleus! Zowel de bandnaam als de titel van de plaat voorspellen schilderachtige taferelen. De creatieve, dramatische geest die achter beiden schuilgaat is die van de Amerikaan Mark Kozelek, die voordien solo of als aanvoerder van de Red House Painters door het leven ging. Samen met drummer Tim Mooney (American Music Club) en bassist Geoff Stanfield (Black Lab) en 3 strijkers van het conservatorium van San Francisco wordt bij deze de debuutplaat van Sun Kil Moon gepresenteerd. A votre service!
Het is een vreemd schijfje. Op een rustig, eenzaam moment is deze cd onthutsend mooi en kan er gerust sprake zijn van wereldklasse. Vanaf het ogenblik dat er echter andere bezigheden de volledige aandacht afleiden, begint 'Ghosts of the Great Highway' verdomd zeurderig en eentonig te worden. Niet laten misleiden dus. Reden voor deze ambiguïteit is de ingetogen, vaak mompelende stem van zanger en gitarist Kozelek die op zich wel een aangename en rustgevende kalmte verbergt en veel doet denken aan die van Tracy Chapman. Deze zang wordt ingebed in een donsdeken van semi akoestisch gitaarspel en heel subtiele strijkers- of drumaccenten. De basis van deze singer/songwriternummers bestaat uit zeer subtiel, open tokkelspel op de gitaar waarbij snaren soms wel een apart leven lijken te leiden. Desondanks deze warme uitstraling is het Sun Kil Moon geluid toch ook erg fragiel en broos. Hoewel nummers als opener 'Glenn Tipton' een geweldige opbouw kennen (waarbij de bas pas halverwege de gitaar komt ondersteunen en helemaal op het einde uiteindelijk ook de drum zacht doorbreekt), is het opletten geblazen om de minimale, maar essentiële afwisseling in de nummers te doorgronden. Dat maakt van deze plaat er eentje om in alle eenzaamheid en stilte te koesteren. Bij 'Salvator Sanchez' mogen de gitaren een keer steviger uit de hoek komen met ronkende distortion en 'Lily and Parots' poogt zelfs te rocken. Heel even durft het voorzichtige groepsgeluid zich op te dringen. Subtiel snaarspel blijft echter de grote troef. Met de voetjes stevig op de grond loodst Mark Kozelek zijn achterban toch mooi doorheen 9 erg afwisselende nummers. Het hoogtepunt van de ingetogen energie waarmee Sun Kil Moon speelt, wordt bereikt in het 14 minuten durende 'Duk Koo Kim' dat in al zijn uitgestrektheid zelfs een heerlijk postrock karakter meekrijgt. Een exotisch accentje met subtiele Spaanse gitaartokkels contrasteert verder met de algemene sfeer op deze plaat (op het helemaal Spaans gepeperde, instrumentale 'Si, Paloma' na). De eindeloze variatie die dit bijna 15 minuten durend gitaarnummer diep verbergt, doet het zelfs symfonische allures krijgen; een symfonie op gitaar.
Sun Kil Moon staat voor melancholie en dramatiek. In alle vluchtigheid kan dit echter gemakkelijk over het hoofd gezien worden. Geef deze cd even de aandacht die ze verdient. Een zwarte parel zit verscholen in de troebele schelp.
Meer over Sun Kil Moon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
