Het duo achter Summoning (Protector en Silenius) zijn niet de meest actieve muzikanten die de wereld bevolken. Het duurde immers een goede zeven jaar vooraleer de heren met een opvolger voor 'Oath Bound' op de proppen kwamen. Maar eens de eerste tonen van 'Old Morning's Dawn' de gehoorgang bereiken, is duidelijk waarom zeven jaar geen enkel probleem vormt: dit album is eens te meer een sublieme schijf, een echte ontdekkingsreis naar de fantasiewereld van Tolkien gevat in epische songs zoals enkel dit duo ze kan maken.
Er mag dan al zoveel tijd gepasseerd zijn, de basis van Summoning is hoegenaamd niet veranderd: de songs zijn nog steeds zonder uitzondering lang, bevatten eenvoudige edoch effectieve tribale drums, dikke lagen toetsenpartijen met heerlijk zweverige en fantasievolle thema's, schrille gitaren en de zoals altijd vitriolen strot van Silenius. Het valt echt niet moeilijk om verloren werelden voor het geestesoog te halen bij de tonen van deze plaat. Uiteraard geldt ook weer zoals voorheen: mensen die deze muziek maar niets vinden, gaan hierdoor niet over de streep getrokken worden.
Maar waarom is Summoning deze keer dan in zo'n goede doen? Dat heeft veel, zo niet alles te maken met de memorabele nummers. Het duo heeft deze keer echt wel enorm lang geschaafd aan de liedjes zelf en daardoor is eender welke vorm van ballast overboord gegooid en zijn de repetitieve en bezwerende toetsenpartijen pakkender dan ooit. Zo heeft 'Flammifer' een opwindende melodie die rond schrille gitaren gedrapeerd wordt, zijn 'The White Tower' en 'Caradhras' muzikale ontdekkingsreizen met vette drumbeats en duellerende bombast en mag afsluiter 'Earthshine' de luisteraar vervolgens onderdompelen in de mystiek van Tolkien. Jazeker, eens te meer hebben Silenius en Protector de werken van die brave man gebruikt als uitgangspunt en mocht het niet zijn voor de vocalen en rauwe gitaren (die weliswaar steevast op de achtergrond zitten), konden zij de hofleveranciers voor de verfilmingen van Tolkien's werk zijn. Dat betekent veel buitenwereldse fluittonen, tinkelende bellen, strijdlustig schallende hoorns en elaboraat etherische melodieën die los door de geest zweven.
De discografie van deze heren is lang niet misselijk, maar het ziet er naar uit dat ze met 'Old Morning's Dawn' hun voorlopige magnum opus gemaakt hebben. Het is minder grimmig dan 'Dol Guldur' en iets rauwer dan 'Oath Bound', maar bovenal uniek en aangrijpend: zoals Summoning zijn er gen twee. Hopelijk wachten ze niet opnieuw zeven jaar voor een opvolger, maar als dat meesterwerken als dit album oplevert, kan er niemand klagen.
