Sufjan Stevens is een man met veel gezichten. Hij is beste maatjes met Matt Berninger van The National en speelt in die hoedanigheid ook wel eens een streepje piano mee tijdens een optreden. Op zo goed als iedere eigen plaat experimenteert hij tegen de sterren op. Met ‘The Age of Adz’ (uit te spreken als Odds), dat overigens kort na de ook uiterst bekoorlijke ‘All Delighted People EP’ is uitgekomen, gaat hij niet verder in het avontuur van vijftig staten in vijftig platen, maar kiest hij resoluut voor elektronica.
Opener ‘Futile Devices’ doet nog denken aan ‘Illinoise’ en ‘Michigan’. De zalvende stem van Stevens met wat snaargetokkel werkt nog steeds. Met ‘Too Much’ wordt vrij abrupt een andere weg ingeslagen. Elektronica wordt bovengehaald en het nummer wordt voorzien van wat kan doorgaan voor een beat. Het typische achtergrondkoortje zorgt voor net die dimensie die ervoor zorgt dat het nummer er stáát. ‘Now That I’m Older’ begint met een koor dat anderhalve minuut het beste van zichzelf geeft, lijkt bij momenten uit te willen barsten in ‘Silent Night’, maar geeft dan toch het woord aan Stevens. Naar het einde toe wordt het koortje met het moment euforischer en ook Sufjan werkt toe naar een hoogtepunt waarop hij besluit: /There’s so much travel, yeah/Now that I’m older/. Mooi zo. ‘I Want To Be Well’ eindigt in een opbieden van Sufjan Stevens zelf, het vrouwenkoor, trompetten en drum tegen elkaar. Op die manier wordt het zes minuten durende nummer toch weer te kort. Afsluiter ‘Impossible Soul’ is een waar pièce de résistance. Meer dan vijfentwintig minuten lang worden harp, hoorn, bliepjes en piepjes, een afwisselend spel tussen Stevens en het koor en op het einde zelfs een gitaar door de boxen gestuurd. Als dit nummer als cliffhanger beschouwd mag worden is het serieus uitkijken naar het volgende seizoen. Sufjan Stevens is een schielijk onuitputtelijke bron van inspiratie, waaruit voor ieder album, zo lijkt het, gretiger geput wordt.
Heel de plaat door heeft Sufjan Stevens zijn adagium met uiterste gedrevenheid toegepast. ‘Hoe krijg ik zoveel mogelijk instrumenten in een plaat, mits mogelijk in één nummer en hoe zorg ik ervoor dat het toch geen enorme chaos wordt?’ Naast het elektronische aspect blijven, strijkers, snaargetokkel, blazers, koorgezangen en piano nog steeds erg belangrijk.
Voor fans van ‘Illinoise’ en ‘Michigan’ kan ‘The Age of Adz’ even wennen zijn. Maar eenmaal de oorspronkelijke scepsis overwonnen wordt, zal ontdekt worden dat Sufjan ook in dit genre als een ware meester componeert en bovenal zijn chaotische edoch samenhangende zelf blijft.
