De fans van zijn hyperkinetische oeuvre hebben er lang op moeten wachten, maar eind 2010 kregen ze een dubbele traktatie. Eind augustus liet Sufjan Stevens zich opmerken met de 'All Delighted People EP', een schijfje met een misleidende titel, gezien de acht tracks in totaal bijna een volledig uur beslaan en bovendien tal van nieuwe tracks bevatten. Een kleine maand later dook Stevens terug op in de betere muziekbladen, deze keer met de reguliere cd-release 'The Age of Adze'. Beide cd's werden gestreamd via de officiële webpagina van de artiest en de 'All Delighted People EP' is in de eerste plaats bedoeld als digitaal album. Voor slechts een schamele vijf dollar kunnen fans het album legaal binnenrijven, om nog maar eens overdonderd te worden door Stevens veelzijdigheid en creativiteit.
Het label singer-songwriter heeft de man al lang overstegen en beide nieuwe albums schetsen een nog meer diffuus beeld van waar de man eigenlijk voor staat. Het middengedeelte van deze EP mag dan misschien conventioneel heten en enkele sympathieke, maar niet echt beklijvende ballades bevatten, de hoekdelen 'All Delighted People' en de track 'Djohariah' zijn monumentale creaties die de luisteraar gewoon omverblazen in al hun inventiviteit en gecomponeerde klasse. Elektronische geluidjes past Stevens al geestig toe in bijvoorbeeld 'From the Mouth of Gabriel', maar de nummers waarin de man zijn talrijke ideeën stuk voor stuk condenseert en slechts op cruciale momenten inzet, zijn veruit de beste. Een album vol symfonische popmuziek was echter niet interessant genoeg voor de eclectische Stevens, dus deed hij water bij de wijn en kleden enkele zachtere nummers het middengedeelte in. Ook daarin mijmert een koor vanuit de achtergrond; een gedurfd statement voor iemand die het ook gewoon bij bitsige popmuziek zou kunnen houden.
Via de emotionele pianoballade 'The Owl and the Tanager' is er dan plots een classic rock-versie van het titelnummer. Men kan het gemakzuchtig noemen om een heerlijk nummer nogmaals uit te melken, maar Stevens laat de zwaardere gitaarpartijen deze keer achterwege en haalt fors uit met swingende kopers en de muzikant doet er zelf een pikante gitaarsolo bovenop, hetgeen een soort primeur mag heten binnen zijn vrij korte opnamegeschiedenis. 'Arnika' is dan weer een braver nummer, dat dient als opstap naar 'Djohariah', een uit zijn voegen barstend stukje dat de luisteraar bijna twintig minuten lang alle hoeken van de kamer doet zien. Stevens haalt alweer een ruwe gitaarklank naar boven, waarmee hij als bezeten speelt terwijl het koor weeklagende vocalen aaneen rijgt. Dat is slechts een aspect van Stevens kunnen: even later bevat 'Djohariah' al totaal andere invloeden, die op magistrale wijze toch een coherent verhaal weten te vormen.
De term progrock is misschien allang achterhaald door de tijd, maar in een decennium waarin artiesten brave hitjes blijven uitbrengen, is Sufjan Stevens een welkome en broodnodige afwisseling. Met gevoel voor humor, met zin voor zelfrelativering, maar zonder relativistisch te worden (niet voor niets gebruikt Stevens doorheen deze plaat teksten van popicoon Paul Simon) en zonder de grotere boodschap van zijn album uit het oog te verliezen, is de 'All Delighted People EP' (een pretentieloos vormgegeven schijfje met uitsluitend blije gezichten op de cover) een schitterende "comeback" van een van de meest waardevolle stemmen van de Amerikaanse muziekscène. Meebrullen met Stevens dus: "All delighted people raise their hands"!
