Het zogenaamde post-dubstep virus weelt tierig doorheen de Britse straten. Niet langer de hard hakkende beats of diep brommende bassen zijn aan de orde, maar eerder een diepe, subtiele suggestie in de onderbuik die wel dezelfde impact heeft. De uit Bristol afkomstige producer Stumbleine roert zich met alle plezier in deze vijver en bouwt daar bruggen over richting dromerige soundscapes en shoegazergitaren. Voor het album ‘Dissolver’ heeft hij daarbij de hand naar de Welshe singer-songwriter Violet Skies uitgestoken, die met haar zweverige, romantische stem een mooie aanvulling zou kunnen vormen.
“Zou kunnen”, zo blijkt. De 1+1=3 formule kan hier immers niet toegepast worden. Daar zijn een aantal redenen voor. Zo heeft Stumbleine sowieso de neiging om te werken met overdreven bewolkte producties vol glijdende achtergronden en over elkaar gedrapeerde effecten. Er wordt met stevige tunnels van reverb, echo en fonkelklanken gespeeld, met erg ongrijpbare melodieën tot gevolg. In ‘Heroine’ zorgen wijd meanderende stadiongitaren nog voor enige houvast, maar de rijke weelde brede geluidskleuren die deze ballade verpakken, contrasteren sterk met de woorden “you’re a mess”.
Ook Violet Skies gaat niet vrijuit. Zij heeft duidelijk de leidende hand in de feitelijke songs van deze plaat. Haar voorliefde voor zoete soul en r&b met soms nogal puberale romances (“this time I’ll be stronger. Now I’m stayin’ a little longer”) durft een wansmakelijke meligheid te veroorzaken. Met name ‘One Step Closer’ met zijn veel hoge vocale kronkelingen en ronduit slijmerig slowritme is een toonbeeld van tenenkrullende Alicia Keys-Knuffelrockgekte.
Toegegeven, Violet Skies heeft met haar diepe alt een prima bereik en heeft de kunst begrepen om niet al te veel emoties in haar stem te leggen. Bovendien wordt haar zweefzang soms fijn ontdubbeld in een lijn die de vaste melodie aanhoudt en één die daar rond kronkelt, wat een prettig effect heeft. Maar daar houdt het positivisme toch op.
Deze plaat is een voorbeeld van waar zwakke songs en overproductie toe leiden: een dikke jas met weinig inhoud. Wat een progressief label als Monotreme hier bezield heeft, mag een raadsel heten. Zelfs in de kast van popmuziek zal deze plaat op het onderste schap belanden. “A,B,C … all these letters are overwhelming me”: inspiratieloos?
