Stuart A. Staples staat allicht meer bekend als zanger / stichter van de alternatieve, duisterromantische popgroep Tindersticks. Het dertien jaar lang vertoeven en musiceren met zijn artistieke kameraden heeft deze sombere ziel uit Nottingham de laatste jaren doen snakken naar een eigen muzikale ontplooiing. In zijn opnieuw streven naar de minimale basis van liedjes heeft Staples zijn gitaar genomen en is hij op zijn eentje songs beginnen schrijven. Vandaar dat deze 'Lucky Dog Recordings 03-04', uitgegeven op de man zijn eigen label en opgenomen in zijn eigen Lucky Dog studio, een groeiplaat is die zowel een ruime collectie aan vetplantjes als erg gevarieerde, intieme muziek bevat.
Net als die overigens fraaie collectie planten die het fotoboekje siert, is dit plaatje erg ingetogen, koud en statisch. Wat centraal staat, is natuurlijk de man zijn typisch vibrerende en half narratieve falset die sterk genoeg is om een goed nummer op zichzelf te dragen. Een erg sobere omkadering van (akoestische) gitaar of karig aangeslagen pianotoetsen bouwen verder de tien aangename nummers van dit plaatje op. Deze romanticus teert op rust en stilte en dat siert. Thema's als eenzaamheid, liefdestwisten en eigen levensvragen worden sfeervol opgeluisterd met de meewarige sax van Terry Edwards (in het meer chaotisch dwarrelende 'Say Something Now'), de harmonium van David Belhom (in de karige samba van 'Shame on You') of de voorzichtige piano van componist Yann Tiersen (op 'She Don't Has to Be Good to Me'). Een enkele keer verheft het drumwerk van kameraad Thomas Belhom een iets steviger rockende bijdrage als dat rommelige 'Say Something Now' naar een wilder muzikaal niveau. De meer driftige uitstraling van dit nummer wordt wel de kop ingedrukt door die prachtig duistere fluisterzang van Staples, maar schenkt dit plaatje tegelijkertijd de nodige afwisseling. Tegendraads wiegende gitaren of parmantig aangehouden orgeltonen geven verder vorm aan de melancholische en sombere uitstraling van 'Lucky Dog Recordings 03-04'. Langzaam maar zeker walst deze plaat op een afstandelijke, maar bewonderenswaardige manier voort. Met een slepende, door hoorn, trombone en tuba ondersteunde 'I've Come a Long Way' en de gevleugelde woorden "You can bring me home / So long" sluit Stuart A. Staples zijn soloplaatje af. Hoewel de luisteraar na een klein uurtje tijd nogal vertwijfeld achterblijft, weet de man als geen ander een stilte en broosheid te creëren die bewondering afdwingt.
Wie zich niet meteen kan vinden in die alomtegenwoordige, typerende stem van deze Tindersticks zanger is er alvast aan voor de moeite: de instrumentale omkadering van deze plaat is vaak zo tot de basis beperkt, dat de zang (ondanks twee instrumentale bijdragen) de centrale spil van deze plaat vormt. Toch speelt de man, die zijn sombere stemming moeilijk onder stoelen of banken kan steken, het klaar om de schoonheid en intimiteit van zijn muziek niet meteen bij de eerste luisterbeurt prijs te geven.
Meer over Stuart A. Staples
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
