Streetlight Manifesto is een Amerikaanse zevenkoppige ska-punkformatie die het levenslicht zag in 2002. Naast een frontman-gitarist, drummer en basgitarist brengt de band een vierkoppige blazerssectie in het geweer met een trompet, trombone en twee saxen. Het basisrecept? Een aanstekelijk uptempo wijsje, testosteronrijke punkzang, bonkige achtergrondzangers als dialoogpartners, scheurende gitaar en de blazers om het geheel aan elkaar te lijmen en te kruiden.
Dat het kan werken, bewijst het titelnummer 'Somewhere In The Between'. Het nummer wordt ingezet met een bijzonder aanstekelijk blazerswijsje dat ook als terugkerend instrumentaal tussenspel dient. Dan vallen de blazers weg en wordt de eerste strofe ingezet, waarna de blazers hun herintrede doen en de andere bandleden op tijd en stond eens juichen of een andere kreet slaken. De boel wordt dan plots helemaal stilgelegd voor een jazzy vraag-en-antwoord tussen altsax en trombone, om uit te monden in een heuse fanfare van de vier blazers. Dan wordt plots het thema hernomen, om ten slotte in weliswaar dubbel tempo naar de eindmeet te razen.
Vooral de blazerssectie steelt op dit album de show met flitsende intermezzo's links en rechts. Door nu en dan even wat inspiratie uit klezmer, mariachi of jazz te halen, weet ze bovendien de overheersende toon wat te breken. Met zowel een baritonsax als een trombone in de rangen krijgt de band bovendien een uiterst stevige, stabiele sound. Dit alles is echter alleen mogelijk bij gratie van de uitstekend gearrangeerde verwevenheid tussen de blazers en de andere instrumenten, waardoor het resultaat wel degelijk als een geheel klinkt. Er is ook stelselmatig aandacht besteed aan het reliëf binnen de songs: instrumentele en gezongen delen wisselen elkaar af en soms wordt het geweld stilgelegd, bijvoorbeeld voor een zelfs bijna ingetogen stukje samenzang ('Watch It Crash'), waarna met aanzwellende drumroffel of plotse stop weer overgeschakeld wordt naar een plankgaspassage. Hoewel de zang allerminst gekenmerkt wordt door subtiliteit of een uitzonderlijk mooie klankkleur, zorgen pittige harmoniseringen, leuke 'shout'-koortjes en een hoog energiepijl toch voor een leuk resultaat. De muzikale omkadering mag dan lichtvoetig en feestelijk wezen, de teksten op dit album behandelen vooral ernstige thema's zoals de oppervlakkigheid van de huidige maatschappij ('The Blonde Lead The Blind') of religie ('We Will Fall Together').
Toch heeft deze plaat het niet allemaal. De nummers verschillen onderling niet sterk, waardoor de plaat na een paar nummers al dreigt te vervelen. Dit wordt nog verder in de hand gewerkt door de soms warrige songstructuren. De volle kracht van deze band is weliswaar indrukwekkend, maar doordat de geluidsmuur quasi heel de tijd aanwezig is verliest deze voor een stuk zijn effect. Neem daarbij nog dat er karrenvrachten riffs in één nummer gepropt worden en er blijft maar weinig ruimte voor de nochtans erg leuke solo's van de blazers, gitaren of percussie.
Hoogstwaarschijnlijk is een live-optreden van Streetlight Manifesto een onvergetelijke belevenis. Dansvloer en een minimaal aantal dansgekke medeluisteraars lijken dan ook noodzakelijke voorwaarden om deze muziek volledig tot zijn recht te laten komen.
Meer over Streetlight Manifesto
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
