Het Italiaanse Stigma is een bende jonge honden uit Mondovì, in de regio Piemonte. In 2000 ontstond de band en bracht al gauw de EP's 'Metamorphosis' en 'Epitaph of Pain' uit. Voor hun debuutcd wisten de heren niemand minder dan Ettore Rigotti te strikken, het brein van de melodieuze death metalband Disarmonia Mundi, die onder zijn gelederen ook zanger Bjorn Strid van Soilwork telt. Stijlgewijs valt hun muziek te beschrijven als een combinatie tussen melodieuze death metal (de Göteborg-variant, waarvan Dark Tranquillity, At The Gates en In Flames de pioniers zijn) en, in mindere mate, metalcore (breakdowns en simpele riffs). Niets nieuws onder de zon, dus rest de vraag of deze Italianen wel kunnen uitblinken met hun eerste album, 'When Midnight Strikes!', waarvan zowel het mooie artwork als de teksten op horrorthema's zijn geïnspireerd, net zoals het Amerikaanse death metalgezelschap The Black Dahlia Murder, die op zijn beurt het nachtelijk imago ging halen bij de Zweedse melodieuze death/blackgrootheid Dissection. Lyrisch gezien draait 'When Midnight Strikes!' in het bijzonder om het verhaal van graaf Dracula en vampieren.
Na de rumoerige intro 'Walpurghis Night' breekt het leuk getitelde 'I Am Dracula' uit met een resem aan melodieuze death metalriffs met uptempodrums die uitmonden in een zeer catchy refrein met typische Scandinavische melodieën en de verwachte breakdown laat echter op zich wachten en neemt de vorm aan van het refrein als mooie, donderende finale. Wat meteen opvalt aan Stigma, zijn de zeer kwaadaardige vocalen van zanger Stefano 'Vlad' Ghersi, die duidelijk zowel in de black als in de death metalwereld thuis is, met enerzijds zijn raspend geschreeuw en anderzijds rauwe deathgrunts. Ook de drums van Stefano Ghigliano zijn een pluspunt, ze zijn namelijk wel in death/thrash-stijl, maar met een duidelijke tint van spelen met ritme, techniek en tijdschema's. 'Silver Bullets And Burning Crosses' is ongeveer van hetzelfde niveau als 'I Am Dracula' en dit klinkt allemaal geweldig, maar het is dan ook jammer dat deze twee openers de meest overtuigende en vooral consistente van de plaat zijn. Neem nu bijvoorbeeld 'To Be Really Dead... That Must Be Glorious!': afgezien van de oerbelachelijke titel alleen al valt er in dit nummer niets te vinden dat maar nuttig klinkt, behalve het schitterende melodieuze death metaleinde met schitterende solo, dat zeer fel doet denken aan oude In Flames, Nightrage of Arch Enemy. Een mens vraagt zich dan af hoe het nu in godsnaam mogelijk is dat Stigma zijn melodieus potentieel veel te weinig uit de hoek laat komen in dergelijke nummers: 'Flesh Ritual' lijdt hier ook onder ondanks zijn sterke, apocalyptisch klinkende refrein. 'A Call for Vengeance' en 'Walking The Fields of Apocalypse' (ondanks zijn zalige intro) zijn gewoonweg slordig en lui geschreven terwijl 'Beneath The Crown of Eternal Light' perfect had kunnen zijn, ware het niet dat er een aantal riffs totaal overbodig zijn: nochtans doen de majestueus snelle melodeathintro en riffs die wél sterk zijn dan weer denken aan Dark Tranquillity/oude In Flames. Dit is iets dat wel vaker voorkomt doorheen 'When Midnight Strikes!': soms lijkt het alsof de heren van Stigma hun vak kennen en een serieus lekker potje melodieuze death metal weten te spelen, terwijl op andere momenten een mens zich afvraagt of deze Italianen al ooit iets van de schitterende Göteborg-scène gehoord hebben en niet zoals de metalcorefans/Myspace-schapen onder een of andere afschuwelijke metalcore-cocon leven. Tijd dus om eens te gaan kijken naar de bronnen, en hoe het wél moet.
Stigma heeft potentieel, maar dat is helemaal niet alles. Hopelijk zien de heren dat in voor hun volgende schijf en eveneens dat ze beter de saaie metalcore laten vallen om in de toekomst een volledige melodieuze death metalband te worden die wél zijn ding doet met het genre en wél overtuigende, sterke en coherente songs kan neerpennen. Het wordt dus afwachten.
Meer over Stigma
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
