Italië is binnen de metalen gemeenschap vooral bekend omwille van de talloze cheesy heavy metalacts die er rondlopen. Dat het ook anders kan, bewijst Stigma (niet te verwarren met de band rond gitarist Vinnie Stigma van Agnostic Front). Dit kwartet is geïnspireerd door horrorfilms, maar in tegenstelling tot punkgrootheden Misfits kiest deze band resoluut voor de kaart van extreme metalcore. Er zit wel wat in, maar door de band genomen, mist 'Concerto for the Undead' nog wat.
Hoe graag de band het ook wil ontkennen, dit plaatje is overduidelijk metalcore, maar dan van het brutere en technischer soort. Nog net geen deathcore (en gelukkig maar), maar niet te labelen is een beetje voortvarend. Muzikaal springt de band graag van de hak op de tak, met veelvuldig wisselen van tempo, gitaren die vooral hakken en raggen, maar meestal de ene partij snel inwisselen voor de volgende. Dat maakt in het begin de songs soms lastig om te volgen, maar het kan ook anders. 'The Undertaker' is bijvoorbeeld gebouwd rond een aardige riff en melodie en het nummer als geheel is ook een van de meer toegankelijke die dit schijfje te bieden heeft.
Frontman Stefano Ghersi bedient zich van een behoorlijk hoge en schrille krijs, en die kan na een tijdje wel op de zenuwen werken, vooral omdat hij zo weinig afwisselt met een andere klank. Smaken verschillen uiteraard, maar een iets diepere grom links en rechts had al veel meer variatie gebracht. De groepskreten die sporadisch opduiken zijn dan weer schatplichtig aan de New York-hardcore en zijn niet altijd even goed op hun plaats.
De titels zijn overduidelijk geïnspireerd op griezelfilms en dat zorgt er voor dat het album een mooi geheel vormt, en die lijn trekken de heren ook muzikaal door. De hoes is misschien nogal kinderachtig, maar dat zijn details. Aan het eind van de rit is dit voer voor de doorsnee metalcorefan, maar dat zorgt er ook voor dat anderen hier niet gek veel aan vinden.
Meer over Stigma
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
