Als men de waarde van een cultuur weerspiegelt ziet in de muziek de er op dat moment geproduceerd wordt, zoals wel eens wordt gezegd, dan is het in deze tijden niet aangenaam leven. Natuurlijk, daar heeft onze maatschappij immers bespottelijke rolmodellen als Lady Gaga, Britney Spears of Fergie voor, denkt de doorsnee lezer…tot die kennis maakt met de muziek van ene Stian Westerhus. Er was nochtans geen reden tot scepsis bij de release van het tweede solo-album van deze Noorse experimentele gitarist: Westerhus werkte mee aan Jaga Jazzists jongste album ‘One-Armed Bandit’ en maakt sedert kort ook deel uit van het loungy Nils Petter Molvær Trio (ja, die schitterende trompettist). Wie daarmee genoeg schijnt te weten en plots razend benieuwd wordt naar dit plaatje: hold your horses, want ‘Pitch Black Star Spangled’ is alles wat bovenstaande bands belichamen juist niet.
Het siert Stian Westerhus uiteraard dat hij breder denkt dan alleen het ietwat commerciële circuit (voor zover dat bestaat binnen de jazz), maar de avant-gardistische drift die uit het onbevattelijke ‘Pitch Black Star Spangled’ spreekt valt gewoon niet te rijmen met ’s mans andere praktijken. In negen nummers maakt Westerhus muziek, of liever “geluiden”, die nog het dichtst aanleunen bij een soort agressieve ambient waar de luisteraar alles behalve rustig van wordt. Via repetitieve motieven, waar veel en waarschijnlijk ook virtuoos pedaalwerk bij komt kijken, en via snerpende gitaarklanken tracht Westerhus een soort imaginair spectrum te creëren waar hij de luisteraar wil in meelokken, maar de realiteit is dat Westerhus in dat benauwende universum eigenlijk niet zo heel veel te vertellen heeft. Er zitten wel degelijk bescheiden climaxen in de nummers, maar het geheel doet toch geforceerd en te geconstrueerd aan om mensen echt mee te sleuren, laat staan te ontroeren.
Gelukkig is ‘Pitch Black Star Spangled’ dan ook geen al te lange zit en vermijdt Westerhus behendig dat de plaat al te saai wordt. Het weze duidelijk: uiteraard is het belangrijk dat albums als deze gemaakt worden maar de eeuwige vraag bij op hol geslagen improvisaties met technische snufjes allerhande – zoals dit album dus – is waar de markt precies ligt. Bij de modale muziekliefhebber, die op zijn tijd houdt van een beetje melodie, structuur of gewoon emotie in ieder geval niet. Een gewaarschuwd man…
Meer over Stian Westerhus
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
