De regelmaat wordt mooi aangehouden. Na een eerste album ‘Uptown’ in 2010 en ‘Small World’ in 2012 is er opnieuw twee jaar later een derde album van het New York trio van tenorsaxofonist Steven Delannoye, dat net als op het debuut versterkt wordt met de altsax van Frank Vaganée.
De half Belgische, half Amerikaanse groep klinkt op ‘Here Comes Tomorrow’ nooit echt verrassend, maar wentelt zich genoeglijk in toegankelijke, grootstedelijke clubjazz. Het geluid blijft steevast licht, soms zelfs onderkoeld, vooral wanneer bandleider Delannoye aan het woord is. Die speelt met zo’n minimum aan dynamiekveranderingen dat een luisteraar niet anders kan dan alle aandacht op de melodische lijnen richten. Frank Vaganée speelt met een zelfde beheersing, maar klinkt daarbij wel wat beweeglijker. Met sappige buigingen in zijn toon en fladderende ritmes dartelt hij, daar waar Delannoye eerder zijn weg lijkt te zoeken.
Wanneer de twee elkaar treffen, wordt pas echt duidelijk hoe mooi de twee saxen samenpassen: niet door mekaar op te poken, maar door mooi samen te blenden. Zeker wanneer ze unisono spelen (nochtans een delicate kwestie waarbij elke slordigheid in de intonatie meteen naar boven zou kunnen komen) versmelten de twee haast tot een stem.
Het wordt dan ook snel duidelijk dat ‘Here Comes Tomorrow’ geen cd van zinderende spanning is, maar wel een van souplesse. Dit wordt, opvallend genoeg extra onderstreept door de net iets energieker ritmesectie. Vooral drummer Jesse Simpson deelt hier en daar een stevige tik uit die de muziek in de ondergrond levend houdt. Delannoye en Vaganée laten zich hierdoor echter niet van hun stuk brengen houden vast aan hun zangerig idioom.
Dat doen ze trouwens ook consequent in alle composities. Of het thema nu even wat ritmischer opgesneden (‘Here Comes Torrow’) of net breed uitgesmeerd wordt, zoals in ‘Longest Day’. Met acht minuten duurt dit stuk echter net iets te lang om te blijven boeien. Dat lukt veel beter in de funky hardbop van ‘The Hopper’ of het uptempo ‘Pliny’s Tune’ waarin Vaganée als een volleerde Westcoast-Amerikaan overal tussendoor slibbert en Simpson een onweerstaanbare swing ontwikkelt.
Hoewel echt exotisme deze vrijwel raszuivere jazzband vreemd is, duiken in zowel ‘It Can Change’ als ‘Nowhere’ kleine joodse krulletjes op in het thema. Vooral in het laatste stuk krijgen die iets meer gewicht, zeker tegen de achtergrond van de dreunende toms die door Simpson mooi tegenover meer ritselend drumwerk geplaatst worden. Het resultaat is nog geen Joey Baron in Masada, maar het contrast met de andere, vaak klassieker klinkende stukken maakt het effect wel maximaal. En welgekomen.
