De in 2004 overleden Steve Lacy schreef gedurende zijn lange carrière een dikke 600 composities bij mekaar. Niet verwonderlijk dus dat er van deze grootmeester van de sopraansaxofoon een enorme hoeveelheid aan geluidsdragers te vinden is . En het einde is nog niet in zicht, getuige 'Esteem', een liveopname afkomstig uit het persoonlijke archief van Lacy dat nu door zijn vrouw Irene Aebi wordt beheerd. 'Esteem' is de registratie van een concert dat Lacy in 1975 met zijn kwintet gaf in de Parijse club La Cour Des Miracles. Lacy kreeg de gelegenheid om er regelmatig met zijn kwintet op te treden en zag dat als de ideale gelegenheid om enkele van zijn composities uit te testen. Lacy verklaarde hierover: 'It multiplies the favorable occasions. When you play one night and you know you'll be playing the next night too, that changes what you do. You can take more risks'.
Wie een loepzuivere registratie verwacht, zal ontgoocheld zijn in de geluidskwaliteit. Het concert werd indertijd dan ook opgenomen op cassette en diende initieel enkel als werkopname voor Lacy zelf. Bijgevolg is de klankbalans niet optimaal en zijn er ongetwijfeld subtiliteiten van bas, cello en viool verloren gegaan. Daarnaast zijn de tracks duidelijk nog niet af. Vooral wanneer het thema van een compositie wordt uitgevoerd klinken deze nog iets te houterig. Wie zich over deze tekortkomingen kan zetten, krijgt dan weer een band te horen die er duidelijk zin in heeft, heel begeesterd experimenteert met het voorgeschotelde werk en naar hartelust soleert en improviseert. Vooral saxofonist Steve Potts klinkt bijzonder uitgeslapen en maakt indruk. Dat wordt al meteen duidelijk in de uitstekende opener van de set, 'The Crust'. Nadat het thema is afgewerkt blaast hij met veel energie een lange, vurige solo uit zijn longen. Zijn solosalvo's met snelle, drukke articulaties, dissonante noten en scheurende uitschuivers steken schril af met wat Steve Lacy laat horen. Lacy is eerder een man van de meer uitgebalanceerde, lyrische en warmere aanpak. Zijn solomomenten klinken dan ook haast als rustpunten ten opzichte van Potts' agressievere bijdrages, ook al door de warmere klank van zijn sopraansax. Ook de titeltrack is een ruwe parel: de bijzonder knappe ritmiek van Kenneth Tyler wordt vergezeld door lange uithalen met strijkstok op cello en contrabas. De track krijgt hierdoor iets zweverigs, ook al door het relaxte gesoleer van Lacy. 'The Uh Uh Uh' is een hommage aan Jimi Hendrix. Alweer wordt het thema wat moeizaam doorlopen maar geraakt de band in een meeslepende groove en gaat Potts alweer knap uit de bol. Andere stukken bezitten een lossere structuur, waarbij ritme een minder prominente rol krijgt toebedeeld en er vrijer wordt gemusiceerd.
Met zijn dikke zeventig minuten is dit werk zeker niet het ideale instapmoment voor een kennismaking met Lacy's omvangrijke oeuvre. Wie echter tegen een stootje kan, heeft aan dit album alvast een vette kluif.
Meer over Steve Lacy Quintet
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
