Zet drie namen met de grootteorde van die van Steve Kuhn, Steve Swallow en Joey Baron samen op een hoes, en de doorsnee jazzliefhebber klikt ogenblikkelijk door naar een of ander online bestelformulier. De lyricus Steve Kuhn samenzetten met een weerbarstige, spitsvondige drummer als Joey Baron en een vrolijk rondhossend bassist als Steve Swallow lijkt immers een uitstekende zet. Manfred Eicher, opperhoofd van label ECM, dacht er net zo over en gaf Kuhn de kans om met zijn beide vrienden-muzikanten, met wie hij al sinds jaar en dag op amicale voet leeft, een plaat op te nemen. Het resultaat is 'Wisteria' geworden, een complexloos jazzalbum dat ondanks de regenachtige coverfoto vooral in het zonnetje dient genoten te worden.
Jazz die zich op voorhand al laat voorspellen, is immers wat dit schijfje te bieden heeft. Uitstekende muziek, dat wel: deze knarren moet men immers niets meer bijleren over het vak. De vraag is echter of dat niet nefast is voor het avontuurgehalte van de plaat, dat soms inderdaad onder het vriespunt ligt. De grotendeels door Kuhn bijeengeschreven composities hebben gelukkig genoeg warmte in zich om te blijven hangen, en hoewel de solorondjes elkaar bijna schools opvolgen, valt er in de improvisaties een en ander aan moois op te merken. De plaat luistert daarom meer dan aardig weg, hoewel nergens het gevoel overstegen wordt dat het om een soort caféjam gaat waarin geen nieuwe taal moet worden uitgevonden. Vooral voor Joey Baron, een van de discipelen van John Zorns muzikale leer, is dat een spijtige zaak: de man probeert dit oerklassieke concept wat meer te geven, maar staat schijnbaar helemaal alleen in die ambitie.
Conventies worden niet doorbroken, maar 'Wisteria' klinkt er niet minder goed om. Alleen de zompige bassolo's van Steve Swallow liggen soms wat delicaat: zijn elektrische bas heeft hier en daar iets banaal en en in tegenstelling tot Kuhn is hij niet iemand die zomaar hele parabels uit zijn mouw kan schudden. Hij kuiert dus vredig mee op de stroom, een positie die hij zich iets te prominent laat welgevallen. Wat meer ondeugendheid van zijn kant had dit album naar een ander niveau kunnen tillen. In deze gedaante zal dit trio immers weinig muzikale ontdekkingsreizigers kunnen bekoren.
