Naast muzikant is Steve Earle een vat vol overtuigingen en meningen. Daar komt hij op deze live dubbelaar dan ook voor uit. De songs uit zijn jongste, fel politiek geïnspireerde studioalbum 'Jerusalem' vormen een belangrijk deel van het repertoire en ook in de monologen tussendoor trekt hij van leer tegen conservatief Amerika.
Na een iets te lang applaus start het album eindelijk met het indrukwekkende 'Amerika v.6.0 (The Best We Can Do)'. Earle rockt er lustig op los en met vlijmscherpe ironie zet hij de samenleving in z'n hemd. ' There's doctors down on Wall Street / Sharpenin' their scalpels and tryin' to cut a deal / Meanwhile, back at the hospital / We got accountants playin' God and countin' out the pills / Yeah, I know, that sucks – that your HMO / Ain't doin' what you thought it would do / But everybody's gotta die sometime and we can't save everybody / It's the best that we can do'. Earles stem komt niet altijd even goed boven de instrumenten uit, maar z'n boodschap gaat overal dwars doorheen.
'Ashes to Ashes' en 'Conspiracy Theory' komen eveneens uit 'Jerusalem'. Net zoals in 'Amerika v.6.0 (The Best We Can Do)' vormen gitaren met distortion en ééntonige drums de klassieke rockachtergrond waarop Earle zijn teksten presenteert. Ze hebben beiden hun eigen accenten. Boven 'Ashes to Ashes' hangt een mysterieuze waas van zwevende gitaren en Earles gefluister. 'Conspiracy Theory' klinkt dan weer wat lichter. De zang blijft donker, maar het eenvoudige basrifje en vooral de contrasterende vrouwenstemmen doen het geheel frisser klinken. 'Christmas in Washington' is een mooie oproep voor de terugkeer van protestzangers als Woody Guthrie en 'Copperhead Road' is een meeslepende saga. Een lange akoestische intro met perfect gecast tromgeroffel zorgt voor een langzaam opkomende climax met steeds meer rockende gitaren. Dat mondt uiteindelijk uit in een vlot en licht gespierd nummer.
Met voorgaande nummers laat Earle zich van zijn beste kant zien, maar andere nummers klinken wat te routineus. Vooral de countrynummers lijden daaraan. Met alleen wat gitaargetokkel en een beetje viool op de achtergrond gebeurt er in 'Hometown Blues' muzikaal veel te weinig en 'The Mountain' is één langgerekt gezeur. Ook in rocknummers als 'The Unrepentant' en 'What's so Funny About Peace, Love & Understanding' ligt te weinig reliëf.
Zo wisselt Steve Earle prachtige en povere songs af. Eén schijfje met alleen de beste nummers had waarschijnlijk één van de krachtigste en beste platen van het jaar opgeleverd. Met het tweede schijfje erbij blijft er enkel nog een goed album over.
Meer over Steve Earle
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
