Altijd al zo'n buitenbeentje geweest: Stereolab heeft een aardige cultstatus in de Londonse indiepopscène, maar zal ondanks wereldwijde aanhang toch eeuwig in de underground verankerd blijven. Dat heeft niet enkel te maken met een bewuste verwaarlozing van een grondige marketing, maar ook met de soms nogal moeilijke psychedelische muziek van de band. Nieuwkomer 'Chemical Chords' doet niet anders, en flirt met eigenzinnige structuren, hoge en frèle tonen en songs met een soms onduidelijk totaalbeeld. Toch klinkt de cd luchtiger en speelser dan ooit en is hier gekozen voor een berg "bewust korte, compacte en snelle popliedjes", al mag dat laatste met een korrel zout genomen worden.
Wat Stereolab ook zorgvuldig vermijdt zijn climaxen, momenten die de luisteraar bij het nekvel grijpen en een grondig reliëf in zijn muziek. Dat maakt het allemaal net iets moeilijker, maar ook subtieler en brozer. Liedjes als 'Nous Vous Demandons Pardon' (ook nu weer is de helft van het aanbod in het Frans gezongen) vertonen een mooi instrumentaal evenwicht dankzij een speelse, vlotte ritmiek, vrolijke belletjes en de lieflijke zang van de alomtegenwoordige Laetitia Sadier. Meer dan ooit laat de band zich op dit laatste wapenfeit in met heerlijk archaïsche strijkers en een jolig karakter. Een zachte wind van jazz, zweefpop of zelfs barokmuziek waait doorheen 'Chemical Chords'. Een vrij dramatisch klinkend, instrumentaal 'Pop Molecule' is met veel reverb-effecten en zwaar gestoorde blazers de uitzondering op deze regel. Op dit buitenbeentje na, klinkt het album echter uitermate vriendelijk, wat de nodige zuurstof injecteert in de soms warrige muziek van dit gezelschap. Niet dat een nummer als 'Self Portrait with "Electric Brain"' daarom de verfoeilijke titel 'hitgevoelig' hoeft te dragen, maar zijn olijk Beatles-ritme en dartele strijkers werken toch aardig in op het gemoed. Desalniettemin geeft deze plaat, die knipoogt naar een band als Belle and Sebastian, zijn geheimen zelfs na tien luisterbeurten nog niet prijs en doet de band bitter weinig moeite om zijn toehoorders aan zich te binden. Zeventien (!) liedjes in een erg abstracte, felgekleurde hoes zijn in Stereolab-termen dus indicatoren voor wederom een niet voor de hand liggende plaat.
Stereolab blijft één van die moeilijk te vangen vissen in de erg grote Britse muziekvijver. 'Chemical Chords' zet een aangename en zachtmoedige sfeer weer die tegelijkertijd toch ook enige onrust zaait. Het is daarom niet nodig veel superlatieven boven te halen, al is de kans groot dat dit verdict helemaal omslaat zodra het Stereolab-virus daadwerkelijk toeslaat.
Meer over Stereolab
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
