Na de nog steeds door velen bejammerde split van Pavement in 2000, ging frontman Stephen Malkmus zijn eigen weg. Met 'Face the Truth' is hij ondertussen aan zijn derde soloplaat toe, en klinkt hij nog steeds erg verrassend. Malkmus combineert rijpheid die hij bij Pavement nog niet bezat met jeugdige, frisse accenten en een erg los gevoel.
Het album breekt los met de loeiharde synths, scheve drumcomputers en nogal komische falsetaccenten van 'Pencil Rot'. Meteen wordt duidelijk dat het op 'Face the Truth' niet al te strak moet zijn. De drums zitten er af en toe wat naast, de synths durven wel eens een verkeerde noot te uiten en Malkmus' zang is ook niet altijd even toonvast. Al deze dingen worden gelukkig nooit storend, en dragen bij tot de charme van het album. 'Face the Truth' bevat mooie, onbezorgde liedjes die de luisteraar onverbiddelijk een joie de vivre van formaat in de maag splitsen. Malkmus' gitaar en stem staan duidelijk op de voorgrond, maar ook de synths krijgen regelmatig een prominente plaats. Meestal houdt Stephen Malkmus het nogal rustig en lief, maar harde rockriffs weten dat regelmatig te verstoren. Zo begint 'I've Hardly Been' met een sobere, ietwat onheilspellende akoestische gitaarpartij, om in het refrein los te breken met harde cymbalen en wild huilende gitaren en synths. Subtiele arrangementen zorgen voor een grote verrijking van de nummers: een hoog orgeltje doet bijvoorbeeld wonderen in het mooie 'Malediction'. Ook de gestoorde songteksten op 'Face the Truth' mogen er wezen. Al vanaf de eerste zin van 'Pencil Rot' zit het goed: "There's a vilain in my head and he's giving me shocks!" Binnen zijn herkenbare stijl, die toch steeds weer aan Pavement herinnert, boort Malkmus verschillende genres aan. De poppy indierocksongs domineren de plaat weliswaar, maar er is ook plaats voor rustige disco ('Kindling for the Master') of garagerock met synthesizers ('Baby c'mon'). Heel de plaat is mooi in evenwicht: ondanks het grote aantal verschillende thema's en riffs in de nummers lijkt 'Face the Truth' nergens volgepropt. De tracks passen goed bij elkaar, waardoor het album voorbijstroomt. Echte uitschieters zijn door zowel de eenheid als de verscheidenheid niet te vinden op 'Face the Truth'.
Waarschijnlijk is het zowel een zegen als een vloek dat Stephen Malkmus' sound heel vergelijkbaar is met die van Pavement. Zijn verleden zal de voormalige frontman wel nooit kunnen afschudden, maar op 'Face the Truth' klinkt het alsof hij dat volstrekt niet erg vindt. En gelijk heeft hij, want zijn laatste album is meer dan degelijk.
Meer over Stephen Malkmus
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
