Mannelijke vocalisten zijn vandaag de dag weinig populair bij het jazzpubliek. Buiten een zeldzame grote naam als Kurt Elling en een paar jazzy popzangers lijkt deze categorie artiesten geen rol van betekenis te spelen binnen het moderne jazzgebeuren. Toch zijn er nog talloze individuen die in de marge van de windstille vocale mainstream op zoek gaan naar onontgonnen gebieden voor hun kunst. De jonge Italiaan Stefano Luigi Mangia behoort tot dit avontuurlijke clubje en verkent op zijn eerste album de expressieve mogelijkheden van zijn stem.
'Painting on Wood' is gedrenkt in een voor vocale jazz typische, donkere laatavondsfeer. Dat is vooral het werk van het begeleidende trio bestaande uit Gianni Lenoci (piano), Pasquale Gadaleta (contrabas) en Marcello Magliocchi (drums), dat de muziek meestal aan een erg traag tempo laat voortschrijden. Maar ook de zachte lyriek die Mangia soms laat horen, draagt bij tot die herkenbare balladklank waarin veel vocale albums wel eens durven blijven steken. Deze hindernis wordt door het Italiaanse gezelschap met gemak genomen, want hoewel de groep weliswaar vaak in zulke sferen vertoeft, gebruikt ze deze vooral als springplank naar frisse, nieuwe dingen. 'The Lights in my Shade' transformeert zo na enkele minuten in een muzikale jungle waarin Mangia als een wild beest wordt losgelaten. Aangemoedigd door een stevig ritme van drummer Marcello Magliocchi, laat de vocalist hier een breed palet aan dierlijke stem- en keelgeluiden horen die velen het nakijken geven.
De platgetreden paden worden op 'Painting on Wood' goed ontweken, want het kwartet kiest meestal voor een originele uitvoering, zowel in het vocale werk als in de begeleiding. Zo ruilt Lenoci in het door Steve Lacy geschreven 'Bone' zijn piano in voor een mbira, een van de talloze varianten van een Afrikaanse duimpiano. Enkel in 'Mal Waldron' (een eerbetoon van Lenoci aan zijn leermeester) worden de vocale uitspattingen van Mangia voor een zeldzame keer braafjes en op een conventionele manier beantwoord door het begeleidende trio, waarin de piano af en toe op een ander spoor zit dan de tandem van contrabas en drums. Ook Mangia lijkt hier wel eens een schuiver te maken tijdens het scatten, maar de 28-jarige zanger weet zich steeds op een indrukwekkende manier terug in het zadel te hijsen. Net zo indrukwekkend in datzelfde stuk, is het overschakelen van een zuivere zangstem naar een schurende schreeuw of een zachte kopstem wat de luisteraar steeds weer weet te verrassen.
Een probleem waar sommigen over zullen struikelen is de middelmatige Engelse uitspraak van de Italiaanse vocalist. Het is daarom nogal ongelukkig dat er vaak voor Engelstalige teksten wordt gekozen in de composities van Mangia en Lenoci. Maar wanneer men dit detail buiten beschouwing laat is 'Painting on Wood' een erg interessant album voor liefhebbers van vocaal werk dat zich niet beperkt tot alleen maar zingen.
Meer over Stefano Luigi Mangia feat. Gianni Lenoci
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
