Stefano Bollani en Hamilton de Holanda: twee zuiderse types die elkaar ontmoeten in een broeierig hete concerttent op Jazz Middelheim 2012. Het resultaat laat zich raden. De Italiaanse jazzpianist en de Braziliaanse bandolimspeler spreiden op deze cd een aanlokkelijke flair ten toon die haar kracht niet zozeer haalt uit het muzikaal zoeken of wroeten, maar uit het speelse gemak waarmee de twee rond elkaar cirkelen, gelukkig zonder mekaar te verstikken. Bollani en de Holanda amuseren zich duidelijk te pletter in een elegant ballet van vingers dat nooit uitloopt op gratuite virtuositeit. Daarvoor laten ze de melodische charme van de songs te veel intact.
Hoe zangerig het tweetal uit de hoek kan komen is meteen te horen in opener ‘Beatriz’. Vooral de Holanda laat zich met een vederlicht geluid kennen als een lyricus van het zuiverste water. Daar tegenover klinkt Bollani wat meer gesofisticeerd. Ritmisch scherper, harmonisch dieper gravend en met een vrijere frasering zorgt hij voor een meer jazzy insteek tegenover de verende ritmiek van de Braziliaan die meer vanuit zijn traditionele Braziliaans choro-achtergrond opereert. De dubbele identiteit van het duo is goed te horen op Carlos Jobims ‘Luiza’. Het stuk wordt door Bollani in de richting van de latinjazz geduwd, maar vanaf de lichte weemoed van de Holanda haar intrede doet, wordt de balans met de Zuid-Amerikaanse muziek hersteld. Echt doorbreken kan het gevoel echter niet, zoals de twee ook in de andere stukken zich niet tevreden stellen met loutere stijloefeningen. Zo wordt Piazzolla’s ‘Oblivión’ uit de expliciete tangosfeer gehaald. Van passionele dramatiek is weinig te merken, zelfs in die mate dat de muziek meer richting de bossa nova neigt, bij momenten zelfs op het sympathiek plakkerige af.
Wanneer de drive dan toch wat steviger is, komt dat doorgaans door de scherpe ritmiek van Bollani: spichtig, snel roterend en met stevig geplaatste accenten in ‘Il Barbone di Siviglia’ - een compositie van Bollani zelf. Dat ook de Holanda dit exact gesneden ritme in huis heeft, is te horen in ‘Canto de Ossanha’ waar de twee een puntig samenspel laten horen, waarna ze allebei de klassieke benadering van hun instrument laten voor meer percussief gebruik.
Een gelijkaardige coördinatie kruidt het begin van het afsluitende ‘Apanhei-Te Cavaquinho’, waar de twee dartelen als in een vingervlugge inventie van Bach. Dat het even harken is om exact samen te blijven, kan de pret niet drukken. Bollani haalt later zijn virtuoze afwisseling tussen melodisch en akkoordspel boven, terwijl Bollani nog even binnenspringt bij de jaren ’20 zwart-wit-filmmuziek. Na een schijnslot, dat het publiek alvast uitnodigt om te applaudisseren, persen de twee er nog een korte versnelling uit, waarmee ze er op enkele seconden de hoofdmelodie van het stuk nog eens doorjagen. Wie daarna niet met een gelukzalige grijns op z’n gezicht zit, moet van hele zure komaf zijn.
