Voor wie verlekkerd is op stereotiepen is deze solo cd van pianist Stefano Bollani een godsgeschenk: het cliché van de lyrische Italiaan wordt hier op alle fronten bevestigd. Bollani kiest hier als pianist en als componist voor herkenbare begeleidingsformules waarop hij de thema's of improvisaties neerlegt. De melodie staat meestal centraal, wat nog extra in de verf gezet wordt door een harmonicaspelende of zingende Bollani. Zijn pianistieke kwaliteiten komen hem hier goed van pas, want zijn fijne touché en subtiele en gedetailleerde stijl laten de muziek soms speels, maar steeds charmant, spontaan en natuurlijk klinken. Voor moeilijk doen is hier geen plaats, waardoor de cd een hoog zondagnamiddaggehalte krijgt. Van de fado-achtige weemoed van 'Danza de la Moza Donosa' tot de zorgeloze accordeonachtige amusementsmuziek van Angel Villodols 'El Choclo' is het sfeer troef. Idem voor de rokerige filmambiance van 'Social Smoker', een compositie van Bollani zelf. Wanneer de pianist dan zijn wat hese stem inschakelt voor 'Il Mare si é Fermato' is de Italiaanse nostalgie met emmers weg te scheppen.
Sfeer te over dus, maar misschien net iets te veel. Met het vanzelfsprekende van de muziek ligt ook het verdacht gezellige op de loer. Bollani doet soms net iets te weinig met het materiaal. Het onschuldig mooie en genietbare, dat bij andere pianisten een deel van hun vocabularium kan zijn, lijkt voor Bollani hier de hele zaak uit te maken, wat beperkend werkt. Het ontbreken van haakjes bij Monks 'Ugly Beauty' of Frank Zappa's 'Let's Move to Cleveland' geeft zo de indruk van met burgerlijke versies van erg onburgerlijke muziek te maken te hebben.
Van muzikale enggeestigheid kan Bollani echter niet beticht worden. Naast Monk en Zappa komen namelijk ook stukken van de samba-artiest Adoniran Barbosa, tangolegende Angel Villoldo of de Beatles' 'Norwegian Wood' aan bod. Wanneer hij Prokofiefs overbekende 'Pierre et le Loup' onder handen neemt wordt de melodie pas naar het einde toe duidelijk en de stoomtreincadans maakt er een zwarte gospel van. 'Danza del Gaucho Matrero' van de Argentijnse componist Alberto Ginastera begint dan weer met donkere, modderig door elkaar kruipende lagen in de begeleiding alvorens er een virtuoze akkoordenmelodie uit opspringt. Dat de studio een dankbaar instrument was voor deze cd wordt duidelijk in Bollani's eigen 'Giroconlon'. Wanneer de mechanisch doorlopende begeleiding met ritmische akkoordprikken het gezelschap krijgt van een cowboyachtige melodie is duidelijk dat overdubs voor de pianist geen probleem waren. Deze techniek wordt echter nooit protserig gebruikt. Idem voor het spelen in de klankkast of het lichtelijk vals laten klinken van de piano op het einde van 'Danza de la Moza Donosa'.
'Småt Småt' mist ondanks al het mooie toch het doorwrochte van Bollani's vorige cd 'Les Fleurs Bleues'. Door de nadruk op het melodische doet de cd ook denken aan Giovanni Mirabassi's 'Avanti!'. Alleen kiest deze landgenoot van Bollani hier voor een politiek/revolutionair gekleurd repertoire en dit randje ontbreekt bij 'Småt Småt'.
Meer over Stefano Bollani
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
