Opgroeien in een muzikaal vacuüm is in moderne tijden ondenkbaar. Dankzij radio, tv en allerlei nieuwe media liggen duizend-en-één genres en evenveel stijlen letterlijk voor het grijpen, wat de kans op muzikaal purisme vanzelfsprekend doet afnemen. De Deense jazzdrummer Stefan Pasborg is zo al heel zijn leven wild van rockmuziek en meer specifiek van het soort waarin iconische gitaarriffs figureren (denk aan Led Zeppelin en Black Sabbath). Met ‘Free Moby Dick’ ziet hij een levensdroom in vervulling gaan: enkele van deze songs interpreteren en spelen als vrijdenkend jazzmuzikant.
De tracklist heeft enkele verrassingen in petto: slechts zes tracks, met daarin naast klassiekers als ‘Paint it Black’ en ‘Black Dog’ zowaar ook ‘Seven Nation Army’ van The White Stripes, een nummer dat na jarenlang wekelijks te zijn verkracht in voetbalstadions en chirolokalen, stilaan tot het polonaiserepertoire is gaan behoren. Er gaat dan ook meteen een waarschuwingslampje knipperen in het hoofd van de meerwaardezoeker, maar dat blijkt loos alarm. Wat Pasborg met deze muziek doet is niet zomaar lukraak coveren en teren op overbekende riffs: hij behield weliswaar deze herkenbare elementen, maar maakte nieuwe arrangementen en doet er voor de rest zijn zin mee.
Voor de uitwerking zocht hij een kwartet bij elkaar met twee saxofonisten (Mikko Innanen en Liudas Mockunas) en een bassist (Nicolai Munch-Hansen). Bariton- en tenorsax staan in de frontlinie en zorgen voor de nodige power bij de riffs van Led Zeppelins ‘Black Dog’ en ‘Out on the Tiles’. Vooral dat tweede nummer blijkt op maat gesneden voor een jazzcombo – de swingende riff zou eigenlijk niet misstaan in het bigbandrepertoire - en Pasborg houdt het hier dan ook bij een vrij conventionele bewerking. Innanen mag in dit stuk lekker arrogant in het rond scheuren op baritonsax en doet in zijn roekeloosheid wel eens denken aan de soleerstijl die binnen Mostly Other People Do the Killing de norm is.
Heel anders gaat het er aan toe in ‘Paint it Black’ van The Rolling Stones, waar de bekende melodielijn fungeert als een drievaksbaan waarop de muzikanten elkaar naar believen kunnen inhalen. Met de grijsgedraaide meezinger van The White Stripes ging Pasborg vooral ritmisch aan de slag. Door het refrein in een ¾ maat te plaatsen wordt ‘Seven Nation Army’ zowaar een stevige wals en dat blijkt voor de drummer ideaal om enkele strakke en hoekige accenten te leggen.
Het slotakkoord is opmerkelijk genoeg voor Tom Waits. ‘Johnsburg, Illinois’ (vanop het geweldige ‘Swordfishtrombones’) is niet meteen een superhit te noemen en bevat ook geen bekende riff, maar volgens Pasborg is het een van de mooiste ballads die ooit zijn geschreven. De Deen maakte er een rubatostuk van, dat de onverwachte beweging van melodie en harmonie trouw blijft en waarin een mooie solo van (alweer) Innanen de boel mag afsluiten.
Van rocken als de beesten met Led Zeppelin tot weemoedig schuifelen in het gezelschap van Tom Waits: op ‘Free Moby Dick’ schieten Stefan Pasborg en zijn gevolg keer op keer raak. Het mag dan wel niet de meest uitdagende of hoogstaande plaat zijn, met een beetje pretentieloos plezier maken van tijd tot tijd is niks mis.
