Er is al veel inkt gevloeid over het feit dat de jongens van Steak Number Eight echt nog maar broekjes waren toen ze België een uppercut leverden met hun loodzware sludge/postmetal die flink knipoogde naar Isis of Pelican. 'The Hutch' is ondertussen hun derde wapenfeit en hiermee dienen ze te bewijzen dat ze geen eendagsvliegen of overhypete lievelingetjes van de alternatieve pers waren... wat ze met 'The Hutch' trouwens met verve doen!
An sich is er niet zo veel veranderd aan de aanpak van dit combo, het valt nu gewoon veel meer op dat ten eerste de leden een stukje ouder zijn en dus meer ervaring onder de gordel hebben en ten tweede dat ze muzikaal vaster in de schoenen staan en daardoor dus ook meer buiten de lijntjes durven kleuren, wat zorgt voor een verruiming van de totaalsound. Liefhebbers van hun vorige plaatwerk dienen echter niet te wanhopen: Steak Number Eight deelt nog altijd fikse lappen uit en blaast vele luisteraars gewoon los van de sokken. Dat zware en potige karakter wordt netjes uitgespeeld dankzij een combinatie van loeiharde akkoorden, in combinatie met drums die meer mokerslagen geven dan eigenlijk meppen en een frontman die schreeuwt als een bezetene. Spek voor ieders bek? Waarschijnlijk niet, maar het is des te meer fascinerend om te zien hoe de band zijn invloeden tot een eigen geheel heeft gekneed.
Enkel maar beuken is ook niet alles en gelukkig wordt op tijd en stond een rustpauze ingelast, waarop het razende en woeste karakter van het geheel even naar de achtergrond mag verdwijnen en de trommelvliezen een paar tellen kunnen bekomen, vooraleer de volumeknop opnieuw opengedraaid wordt en er alweer spaanders vallen. De dynamiek zit alvast goed en telkens wanneer het vermoeden rijst dat een bepaalde passage of aanpak wat te lang begint te duren, is daar plots een verrassende wending en het is net die kwaliteit die er voor zorgt dat 'The Hutch' op geen enkel moment gaat vervelen.
Hoewel het nog steeds opvalt welke de voorbeelden zijn van Steak Number Eight, dient evenzeer gezegd te worden dat hier en nu de jongens echt wel hun draai gevonden hebben en daardoor ook meer een eigen gezicht hebben ontwikkeld. 'The Hutch' is dan ook een echte aanrader voor liefhebbers van zwaar en tegelijkertijd verfrissend metaal.
