Op enkele uitzonderingen na is Vlaanderen onontgonnen gebied als het over instrumentale postrock gaat. Grootheden als Godspeed You! Black Emperor, Mogwai of Explosions in the Sky hebben immers nog geen navolging gekregen in onze contreien. Daar proberen deze twee Limburgse groepen op hun eigen manier verandering in te brengen. Na een stad (Hasselt) en een drummer (Patrick Calvelo) delen beide bands nu ook een cd.
De eerste drie nummers van het album nemen de heren van Starfield Season voor hun rekening. Openingsnummer 'Awakening Streets' begint met een sfeervol instrumentaal tapijt waarvan gitaren met veel reverb en delay de belangrijkste componenten zijn. Samen met een voortstuwende baslijn en inventief drumwerk wordt de luisteraar zo meegenomen doorheen dromerige muzikale landschappen. Hoewel er niet echt van een opbouw sprake is, wordt de muziek toch dreigender en komt de harde distortionclimax halverwege het nummer niet geheel onverwacht. Dankzij deze uitbarstingen slagen ze erin hun instrumentale muziek boeiend te houden en wordt het gebrek aan zang zeker niet als een gemis ervaren. Anderzijds proberen ze de beperkingen van het genre in hun voordeel te draaien door een grote verscheidenheid aan instrumentale stukken in hun nummers te verwerken, met veel melodie- en tempowisselingen tot gevolg. In 'November' lukt dat aardig, met als constante doorheen het nummer een stemsample, die in combinatie met bewust gezochte dissonantie en hoekige ritmes refereert aan de cultgroep Slint. In 'Satori' zorgt dezelfde diversiteit er echter voor dat het nummer te veel op een collage lijkt en een beetje gaat kabbelen.
Willo the Wisp heeft duidelijk voor een andere geluid gekozen dan hun Hasseltse vrienden, al zal het de gemiddelde postrockleek toch ontgaan zijn dat er twee groepen op deze cd staan. Het gebrek aan een bassist – de groep bestaat uit drie gitaristen en een drummer – weten ze op plaat goed op te vangen en creëert geen leegte in hun sound. Ook bij hen spelen delaygitaren een belangrijke rol. Anders dan het eclecticisme van Starfield Season is de aandacht bij Willo the Wisp vooral gericht op de melodieën. Het uitstekende 'Stella for Star', met een dreigende, melancholische sfeer, is een goed voorbeeld van deze gitaarstijl. Bovendien doet de prominente delay-distortiongitaar in dit nummer sterk denken aan een band als Explosions in the Sky, evenwel zonder daarvan een afkooksel te zijn. Met het harde 'Oh! Why Should Wrath Be Mute and Fury Dumb' – Willo the Wisp gaat duidelijk voor de lange songtitels – tonen ze dat postrock wel degelijk kan rocken. Enig minpunt is dat de harde stukken niet altijd bombastisch genoeg klinken om te kunnen overtuigen.
Over het algemeen kleuren beide bands net iets te veel binnen de lijntjes om van een grootse plaat te kunnen spreken. Nummers als 'Satori' of 'I Feel Better When I'm Alone' missen net dat tikje extra om écht te kunnen overtuigen. Er dient echter wel bij gezegd te worden dat het bij deze release om veredelde demo's gaat en het veel te vroeg is voor een eindoordeel. Er is bij beide bands immers zeker genoeg potentieel om op een hoger niveau te geraken. Het blijft echter de vraag of het er in de toekomst ook uit zal komen. Maar daarop kunnen enkel de heren zelf - en hopelijk binnen afzienbare tijd - antwoord bieden met hun full-album. Er blaast alvast een nieuwe wind door de Vlaamse muziekscène.
Meer over Starfield Season / Willo the Wisp
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
