Een tribute aan de Rolling Stones: waar blijft het toch telkens vandaan komen? Ditmaal is het een duidelijke visie van een bandje van onze noorderburen. In ware jaren '60 bluesrock 'n' rollstijl zwiert dit ensemble zijn debuutplaat op de internationale muziekmarkt. Dat Star Star daarbij nauwgezet de weg volgt die Jagger en co lang geleden uitstippelden steken de Nederlanders niet onder stoelen of banken.
Psychedelica op de rockgitaar, oude versterkers en studiotechnieken, opzwepende mondharmonicasolo's, een prima geïmiteerde, nasale zang en een erg rommelige productie zijn de wezenlijke kenmerken waarmee dit kwintet een golf van nostalgie oproept. In nummers als 'Liberty Belle' waarbij eindeloos gesoleer op de snaren in de achtergrond zorgt voor muzikale virtuositeit wordt het 60's gevoel nog aangesterkt door gospelachtige achtergrondvocalen. Een vette knipoog naar de neohippies The Black Crowes wordt moeiteloos geponeerd. Toch zijn het wel degelijk The Stones die hoog aangeschreven blijven. De kalme uitschieter 'Jaggeresque' (een mooie bluesslow) is daarvan het zwart/wit bewijs. Helaas vervallen veel nummers op deze plaat in een al te rommelig geheel van jammende gitaren en monotoon doordravende zang. Een gebrek aan echt gevatte songs (zoals opener 'Dirty You Dirty Me') zorgt ervoor dat dit debuut na een tijdje wat tot geeuwen neigt. Een verschrikkelijk accent van zanger Manfred Boor is verder een struikelblok voor de muziekpuritein. Engels met haar op is deze plaat niet vreemd. Ook tekstueel durft Star Star al eens tegen te vallen. "So sing it out man and sing it freely / let the bad times bleed and the good times roll." wringt nogal stevig (net zoals het merendeel van de teksten). Gelukkig neemt dit vijftal alles zelf met de nodige korrel zout en houden de jongens van een gezonde dosis zelfrelativering, zoals uit hun website mag blijken. Daardoor kan deze cd best opgevat worden als een leuke terugblik naar de Woodstock periode van weleer. Dat Star Star hiermee niet de ambitie van gitarist Joeri zal kunnen waarmaken (met name om een gastoptreden te geven in de nieuwe video van Beyonce Knowles) zal de jongens verder worst wezen.
Deze cd klinkt aanvankelijk erg aangenaam en roept meteen een gevoel op dat (alweer) in de oude doos verdwenen was. Helaas slaagt de groep er niet in om gevat en fris te blijven overkomen. Een gebrek aan geschikte nummers maakt dit debuut even rommelig als bij veel platen van toentertijd ook het geval was. Inmiddels is de groep echter al bezig aan een opvolger. Mits een betere inhoud kan Star Star nog een niet onaardige eigen dimensie geven aan het hippietijdperk.
Meer over Star Star
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
